6 en 7 oktober: World Vision

Hallo allemaal,

Eindelijk tijd om weer te schrijven! Ik ga alle stukjes in aparte berichtjes plaatsen, zodat het een beetje overzichtelijk blijft.

Op 6 oktober zijn we 's ochtends om 11:00 uur opgehaald door mensen van World Vision. We zijn toen eerst naar het kantoor van World Vision in Kampala geweest. We hebben daar een uitleg gekregen, en het kantoor daar gezien. Het was bijzonder om te zien hoeveel post er wekelijks binnenkomt voor de sponsorkinderen!
World Vision heeft 53 projecten lopen in Oeganda, door het hele land. Wij gaan het project in Hoima bezoeken, dat door Nederlandse sponsors wordt gefinancierd en waar ons sponsorkind Jennefer onder valt.

De reis naar Hoima is zo'n 3,5 uur. Onderweg hebben we veel regen. Gelukkig is de weg fantastisch, het is eigenlijk helemaal een asfaltweg! Dat is echt bijzonder voor Oeganda. Onderweg zie je steeds mensen lopen. Ook gebruiken er aardig wat mensen een fiets om zwaardere spullen te vervoeren.
In Hoima komen we aan bij ons hotel. We lopen naar binnen, en op dat moment begint het weer gigantisch te hozen. We besluiten te wachten met het uitladen van onze bagage. Ook om naar onze kamers te gaan, zullen we weer naar buiten moeten.
Na zo'n 3 kwartier regent het een heel klein beetje minder, en halen we onze bagage uit de auto.

-----

De volgende dag gaan we de projecten van World Vision bezoeken. We beginnen bij het kantoor in Hoima. Vanuit dit kantoor worden 3 ADPs (Area Development Program) aangestuurd.
Belmost, die verantwoordelijk is voor ons project, gaat met ons mee. Daarnaast gaat onze vaste begeleider Stephen mee, en onze chauffeur Stephen.
Later gaat ook Sylvia, die verantwoordelijk is voor het contact met Jennefer, mee.

We gaan eerst naar een soort consultatiebureau. Het is een reis van zeker een uur over een hobbelige weg. Normaal komen daar op dinsdag de vrouwen met baby's voor vaccinaties en dergelijke. Nu is het donderdag, maar er zijn wel een aantal vrouwen, waarschijnlijk zo afgesproken omdat wij er kwamen kijken.

Daarna gaan we naar Jennefer, ons sponsorkind van 8 jaar. We zullen bij haar familie gaan lunchen. Het is weer een hele tijd rijden. De hele dag hebben we nog geen asfalt gezien.
Langs heel veel smallle weggetjes vol gaten, komen we uiteindelijk bij de hutjes van Jennefer en haar familie.
Ik herken Jennefer van de foto. Wat is het bijzonder om haar 'in t echt' te zien!
Jennefer is 1 van de 9 kinderen. Haar vader is gehandicapt, zijn benen zijn niet goed. Hij kruipt over de grond, maar is desondanks een levenslustige man.
De hutjes waar ze in wonen, zijn echt de hutjes zoals je ze kent van de plaatjes. En daar zitten we dan ineens bij, op een paar bankjes, en we krijgen een uitgebreide maaltijd: matooki (soort puree van speciale bananen, rijst, droge stukjes geitenvlees, ander geitenvlees, kip, 'greens' (soort sterk gekruide spinazie) en gekookte eieren.
De familie eet niet zelf mee, die blijven allemaal op de achtergrond. Alleen Jennefer mag bij ons zitten, en ze eet alsof ze voor de hele week moet eten. Heerlijk vindt ze t!
Jennefer is een lief meisje, die dicht tegen me aankruipt, haar hand op mijn been legt en ook wat dingetjes tegen mij zegt. In haar eigen taal, maar gelukkig zijn er anderen die het kunnen vertalen.
Na de maaltijd blaas ik ballonnen voor alle kinderen. Dat vinden ze helemaal prachtig! Ook laat ik ze de bellenblaas zien, waar ze ook van genieten.
Voordat we weer vertrekken, word ik nog gevraagd om af te sluiten met een gebed. Daarna bedenk ik me dat ik nog een foto heb van Jitze Jan en mij, en nog de tekeningen die mijn overbuurmeisjes voor Jennefer hebben gemaakt. De foto van Jitze Jan wordt met veel interesse door iedereen bekeken; ze zijn erg nieuwsgierig met wie ik getrouwd ben! Dan bied ik nog de tekeningen aan Jennefer aan, wat ze erg leuk vindt.
En dan is het tijd om afscheid te nemen, om verder te gaan naar het laatste project.

We gaan naar een dramagroep, die door World Vision ondersteund wordt. Ze hebben al de halve dag op ons zitten wachten. Ze zingen voor ons, en daarna laten ze een stuk zien dat gaat over huiselijk geweld. Kinderen uit de omgeving komen net uit school. Al met al staan er al gauw 100 mensen te kijken! Van het stuk begrijpen we niet alles, want het is in de lokale taal (t wordt wel enigszins vertaald), maar aan de omstanders te zien, is het erg grappig.

Uiteindelijk gaan we weer terug naar het kantoor van World Vision om onze waardevolle spullen op te halen, die we daar hebben achter gelaten, en daarna gaan we naar ons hotel terug.
Al met al zijn we van 9:00 uur tot 20:00 uur onderweg geweest en hebben we zeker 4 uur op hobbelige wegen met heel veel gaten gereden!

Nog even kort over het hotel: in onze kamers is een bad. Maar er blijkt geen stromend water te zijn! Dus krijgen we een jerrycan met warm water en een jerrycan met koud water. Als je wil douchen, giet je water daarvan in een teil, die je dan over je heen gooit. Gelukkig is dat goed te doen!

Al met al was het een hele bijzondere dag, die ik niet zal vergeten!