20 en 21 oktober: terug naar huis
Door: famkedevries
Blijf op de hoogte en volg Famke
23 Oktober 2010 | Nederland, De Meern
Nadat we thuis waren gekomen van de gevangenis, hebben Froukje en ik onze koffers verder ingepakt. Mijn ouders waren nog in de stad; we zijn dus met z'n tweetjes teruggegaan, en dat ging prima.
Aan de 'gatekeeper' Jimmy hebben we gevraagd om chapati (soort pannenkoekjes) voor ons te gaan kopen.
Na een tijdje kwamen m'n ouders ook weer thuis, en uiteindelijk zijn we om 17.30 uur opgehaald door een taxi-chauffeur om naar Entebbe te gaan. M'n ouders bleven thuis, want op het vliegveld kan je het gebouw niet in als je alleen iemand gaat wegbrengen.
Op het vliegveld werd meteen onze bagage gewogen en door de scan gehaald. We waren mooi op tijd, en alles verliep vlekkeloos.
Ook hier weer gezien hoe vriendelijk mensen zijn. We hebben nog een praatje gemaakt met de vrouw van de paspoortcontrole, en met twee mannen bij het restaurantje waar wij onze laatste Afrikaanse koffie, thee en samosa's gedronken en gegeten hebben.
De westerse (vliegveld)prijzen waren wel weer even wennen! Alles was er zo'n 5x zo duur als wat we in de stad gewend waren...
Het liep verder allemaal goed, het vliegtuig vertrok op tijd en het was een rustige vlucht. Helaas bleek het slapen in t vliegtuig me niet zo makkelijk af te gaan, dus al met al maar ongeveer 1 uur geslapen.
De volgende ochtend om 5:10 uur landden we op Schiphol. Omdat de meeste mensen overstapten naar een andere vlucht, was onze bagage al snel op de band.
----
Nu zijn we twee dagen verder, en ik lijk weinig last te hebben van een cultuurshock. Misschien wel omdat ik zo vaak had gehoord dat ik een cultuurshock zou krijgen... Maar alles is zoals het ervoor ook was. Ik heb me één keertje bewust gerealiseerd dat ik water uit de kraan kon drinken. En verder voelt alles redelijk normaal. Geen schok van alle producten in de supermarkt of zo. En geen last van de koudere temperaturen hier.
Wel denk ik nog de hele dag aan Oeganda, aan de drukte in de stad, aan de gezelligheid en het ontspannen leven. Dat zal ik niet snel vergeten!
----
Dit is het eind van mijn reisverslag. Ik hoop dat jullie iets hebben meegekregen van wat ik beleefd heb, van hoe het is om in een land als Oeganda te zijn.
Vanaf nu zal ik hier niet meer schrijven. Wil je meer weten over WorldVision, kijk dan op www.worldvision.nl. Wil je meer weten over de organisatie van mijn ouders, Second Chance Support, kijk dan (over een tijdje, de website is nog in aanbouw) op www.secondchancesupport.org.
Meer foto's komen dit weekend op famkedevries.hyves.nl.
En heb je andere ideeën, over het opnemen van de CD, of over andere onderwerpen, dan hoor ik dat graag van je! Het zou mooi zijn als we het prachtige land Oeganda met elkaar een klein stapje verder kunnen helpen!
Aan de 'gatekeeper' Jimmy hebben we gevraagd om chapati (soort pannenkoekjes) voor ons te gaan kopen.
Na een tijdje kwamen m'n ouders ook weer thuis, en uiteindelijk zijn we om 17.30 uur opgehaald door een taxi-chauffeur om naar Entebbe te gaan. M'n ouders bleven thuis, want op het vliegveld kan je het gebouw niet in als je alleen iemand gaat wegbrengen.
Op het vliegveld werd meteen onze bagage gewogen en door de scan gehaald. We waren mooi op tijd, en alles verliep vlekkeloos.
Ook hier weer gezien hoe vriendelijk mensen zijn. We hebben nog een praatje gemaakt met de vrouw van de paspoortcontrole, en met twee mannen bij het restaurantje waar wij onze laatste Afrikaanse koffie, thee en samosa's gedronken en gegeten hebben.
De westerse (vliegveld)prijzen waren wel weer even wennen! Alles was er zo'n 5x zo duur als wat we in de stad gewend waren...
Het liep verder allemaal goed, het vliegtuig vertrok op tijd en het was een rustige vlucht. Helaas bleek het slapen in t vliegtuig me niet zo makkelijk af te gaan, dus al met al maar ongeveer 1 uur geslapen.
De volgende ochtend om 5:10 uur landden we op Schiphol. Omdat de meeste mensen overstapten naar een andere vlucht, was onze bagage al snel op de band.
----
Nu zijn we twee dagen verder, en ik lijk weinig last te hebben van een cultuurshock. Misschien wel omdat ik zo vaak had gehoord dat ik een cultuurshock zou krijgen... Maar alles is zoals het ervoor ook was. Ik heb me één keertje bewust gerealiseerd dat ik water uit de kraan kon drinken. En verder voelt alles redelijk normaal. Geen schok van alle producten in de supermarkt of zo. En geen last van de koudere temperaturen hier.
Wel denk ik nog de hele dag aan Oeganda, aan de drukte in de stad, aan de gezelligheid en het ontspannen leven. Dat zal ik niet snel vergeten!
----
Dit is het eind van mijn reisverslag. Ik hoop dat jullie iets hebben meegekregen van wat ik beleefd heb, van hoe het is om in een land als Oeganda te zijn.
Vanaf nu zal ik hier niet meer schrijven. Wil je meer weten over WorldVision, kijk dan op www.worldvision.nl. Wil je meer weten over de organisatie van mijn ouders, Second Chance Support, kijk dan (over een tijdje, de website is nog in aanbouw) op www.secondchancesupport.org.
Meer foto's komen dit weekend op famkedevries.hyves.nl.
En heb je andere ideeën, over het opnemen van de CD, of over andere onderwerpen, dan hoor ik dat graag van je! Het zou mooi zijn als we het prachtige land Oeganda met elkaar een klein stapje verder kunnen helpen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
