19 oktober: nog even de stad in

De een-na-laatste dag alweer. Eerder hadden we gedacht misschien een dagje bij het zwembad van een nabijgelegen lodge te gaan liggen, maar nu het einde zo dichtbij komt, vind ik het zonde om niet nog een keertje de stad in te gaan. Mijn ouders moeten nog langs een aantal instanties, en ik wil nog wat laatste souvenirs kopen. We besluiten met elkaar met de matatu naar de stad te gaan, en daar op te splitsen.

En zo loop ik dus samen met Froukje door Kampala. Kunnen we ook eens kijken hoe het nou is om zelf in de stad te zijn, zonder de hulp van mensen die hier al veel langer komen.
En dat bevalt prima! We slingeren tussen de matatu's, boda boda's, auto's en alle uitgestalde spulletjes op de straten door. We weten de weg naar het marktje (een vast aantal winkeltjes bij elkaar) waar we onze souvenirs willen gaan kopen. En we voelen ons absoluut veilig. Kampala is echt een prettige stad. Er lopen wel mensen rond met hele grote geweren, bewakers en zo, en dat kan misschien eng lijken. Maar als je gewoon zo over straat loopt, is er echt niets aan de hand. Regelmatig is er iemand die roept: "Mzungu, how are you?" En zo af en toe kan je ten huwelijk gevraagd worden door een wildvreemde. :-) Maar verder... Bijna iedereen is heel erg vriendelijk, je kan een praatje maken met zomaar iemand, en in een matatu is er altijd wel iemand die even helpt als er iets is dat je niet weet.

Het marktje blijkt leuk te zijn, en we kopen er wat leuke souvenirs. Op verschillende plaatsen zijn we, zeggen ze, de eerste klant die dag, en dus beloven ze ons een goede prijs. We onderhandelen overal een beetje, want anders betaal je echt meer dan nodig is, en we hebben het er leuk.

Daarna gaan we naar een koffiewinkeltje, waar je ook kunt zitten. We drinken er koffie (voor Froukje) en Afrikaanse thee (warme melk met een theezakje erin, voor mij) en nemen er allebei een lekker stuk chocoladetaart bij.

Dan worden we opgebeld door mijn ouders dat zij klaar zijn en we met elkaar gaan lunchen. We kunnen het niet in één keer vinden, maar gelukkig hebben we een telefoon meegenomen en zo komen we er toch snel uit. Ik neem een samosa, een driehoekje van bladerdeeg, die met groente of vlees gevuld is.

M'n ouders blijken een goede stap voorwaarts te hebben gemaakt, hun samenwerkingsverband met Uganda Prisons Service is goedgekeurd door de juridisch medewerker en kan waarschijnlijk vanmiddag getekend worden door de hoogste baas.

Tussendoor gaan Froukje en ik naar het parlementsgebouw, terwijl mijn ouders weer een en ander moeten regelen.
We krijgen in het parlementsgebouw een korte rondleiding van een aardige man. In de parlementszaal is nog geen vergadering bezig, en dus kunnen we naar binnen om de zaal vanaf de publieke tribune te bekijken. Ze hebben hier, als kolonie van de UK, ook het systeem zoals ik dat ken van het Lagerhuis.

Om 15:00 uur kunnen we naar de baas van de 222 gevangenissen van Uganda. Hij blijkt het document ook goed te vinden en tekent ervoor. Het is leuk om deze man te ontmoeten. Hij is blij met de samenwerking met mijn ouders en ziet het allemaal vol vertrouwen tegemoet.

Dan gaan we naar huis, want we willen nog wel even naar het zwembad. Dat doen we dan ook.

Daarna gaan we lekker uit eten bij een Grieks restaurant, om te vieren dat het Memorandum of Understanding (het document van de samenwerking) ondertekend is, en omdat het onze laatste avond is.

Thuisgekomen kijken we de film Madagaskar. Dat waren we al een week van plan, en het kwam er steeds niet van. Het is een leuke film om in Afrika te kijken, en het is gezellig om dat zo op onze laatste avond te doen.