De eerste dagen in Uganda

Alweer drie dagen in Uganda, de hoogste tijd om een berichtje te plaatsen. We hebben drie drukke dagen achter de rug, maar vanavond zijn we thuis.

Voor ik schrijf over wat ik allemaal gedaan heb, eerst een oproepje: ik ben op zoek naar 22 mensen die een deken (à 10 euro) willen sponseren voor in de gevangenis! Een van de vele dingen die er door de organisatie van mijn ouders gekomen is in de gevangenis, is een Speciale cel, waar mensen die chronisch ziek, oud of herstellende zijn van een ziekte kunnen overnachten. De meeste gevangenen (er zijn er 1250 in een gevangenis die voor 400 gebouwd is) slapen met ca. 35 mannen in een cel, op de grond. Nu is er dus, naast de ziekenhuis-cel met bedden waar 7 mensen verpleegd kunnen worden, een cel waar 22 mensen een bed kunnen krijgen, bijvoorbeeld om aan te sterken na een ziekenhuisopname.
Deze Speciale cel kan pas in gebruik genomen worden als er ook dekens zijn, hele eenvoudige dekens. Over een kleine twee weken is de feestelijke opening van alles wat er verbeterd is in de gevangenis de afgelopen jaren, met hoog bezoek vanuit het Ugandese gevangeniswezen en de Nederlandse ambassade. We willen dan natuurlijk ook graag dat deze ruimte in gebruik is.
Wie kan er 10 euro (of een veelvoud ervan) missen? Stuur mij een mailtje (dan weet ik hoeveel geld we binnen hebben) en maak het geld over naar 1983.79.935 tnv Second Chance Support ovv dekens. Het is een Nederlands rekeningnummer en het is een ANBI, dus je gift is aftrekbaar van de belasting.

Dan nu wat ik zoal beleefd heb.... De vlucht is goed gegaan, nog een Nederlandse student ontmoet die drie maanden ging stagelopen, was wel gezellig.
Uiteindelijk donderdagochtend om 6:00 uur in het appartement, toen hebben we eerst een paar uur geslapen. 's Middags zijn we de stad in gegaan, heerlijk om weer als vanouds in de matatu (busje) te stappen en door het drukke, chaotische verkeer in het centrum te lopen.
Het grote verschil met de vorige keer is dat alles toen nieuw was. Nu was heel veel al erg bekend. Hoewel ik er wel weer aan moest wennen dat er continu jonge mannen zijn die me groeten, en vooral erg naar m'n witte benen staren. Ach, ik groet vriendelijk terug, zijn zij ook weer blij.
's Avonds zijn we uit eten geweest bij een Mexicaans restaurant en daarna weer met de matatu naar huis.

Vrijdagochtend ben ik begonnen met hardlopen. Er blijkt een makkelijk en prettig rondje te zijn. M'n gps werkt goed, dus onderweg kan ik zelfs nog kijken of ik wel goed loop. Dat voelt toch wel veilig in zo'n vreemde omgeving. Al met al best goed gelopen, 4,8 km in 40 minuten. Het is wat heuvelachtig, en natuurlijk warm, dus ik kan heb wel wat wandelminuten tussendoor nodig, maar het was wel tof om te doen. Morgenochtend ga ik hoogstwaarschijnlijk weer.
's Ochtends hebben we rustig aan gedaan en tegen lunchtijd zijn we richting het centrum gegaan. Daar ben ik met m'n moeder naar een hele leuke handwerkmarkt geweest. We wilden er kralen kopen voor de workshop die ik later in de gevangenis ga geven. Daarnaast hebben we er leuke souvenirs gekocht.
Daarna zijn we, met m'n vader er weer bij, naar de gevangenis (Kigo prison) gegaan. Het was erg leuk om er weer te zijn. Er is dus heel veel moois gekomen (oa stromend water, bedden in het ziekenhuisje, horren voor de ramen, tenten voor de leslokalen en zelfs een computerruimte om te leren met computers om te gaan) in de afgelopen jaren en het was leuk om te zien hoe blij de mensen zijn met alles wat er verbeterd is. Verder valt het altijd weer op hoe vriendelijk de mensen zijn. Ik voel me er echt niet onveilig of zo, hoewel er dus 1200 'criminelen' om je heen zijn. (Voor wie ik het nooit verteld hebt: niet iedereen in de gevangenis heeft daadwerkelijk iets gedaan. Mensen zitten soms jaren in voorarrest, of worden veroordeeld omdat de andere partij nu eenmaal geld heeft en het proces corrupt is gegaan. En natuurlijk zitten er ook mensen die echt iets verkeerds hebben gedaan, om wat voor reden dan ook. Wat doe je als je echt geen eten hebt, bijvoorbeeld?)
We zijn er ook in het ziekenzaaltje geweest, waar ik eerder over schrijf bij de oproep hierboven. Dan zie je daar een hele jonge jongen liggen, zwaar vermoeid door de koorts (denk ik). Zoiets raakt je wel echt. Of een man, die diabetes heeft en vraagt of hij daar ook van kan genezen. Nee, dat kan dus niet. Maar in Nederland kan je veel doen om de ziekte te beperken. Die middelen heb je niet als je hier in de gevangenis zit. Tja, verdeeld over de dag beetjes eten, weet ik van een vriend van me. Maar wat als je maar 1 maaltijd per dag krijgt? In de gevangenis heb je weinig keus. Het is heel bijzonder om te zien hoe mensen toch nog zoveel mogelijk van hun leven, ook binnen de muren, maken.
Ook deze avond zijn we weer uit eten gegaan, want het was inmiddels 19u geweest toen we weggingen. In de stad heerlijk gegeten. Daarna weer met de matatu naar huis. Het was inmiddels na 22u, dus ik ben zo'n beetje meteen naar bed gegaan, hartstikke moe.

Vandaag hebben we iets heel anders gedaan, een bodaboda-tour. Meteen even reclame maken: kijk op www.inkampala.com/walterbodabodatours.
Tja, m'n verhaal wordt lang, maar het levensverhaal van deze Walter kan ik je niet onthouden. Opgegroeid op het platteland, echt in de situatie zoals je je Afrika voorstelt. Met een koe, een paar kippen en eten van wat het land je geeft. De basisschool gedaan, vervolgens wilde hij door voor de middelbare school. Daarvoor was geen geld, dus wat deed hij: hij ging bv een week naar school, ging dan een week werken. Kreeg op school straf omdat ie afwezig was geweest, bv een week schorsing. En dan kon ie nog een week werken... Zo dus z'n eigen middelbare school betaald, maar wel z'n diploma gehaald. Naar de universiteit gaan kon niet, dat werd echt te duur. Al met al is hij door verschillende baantjes steeds verder gekomen en nu heeft hij zijn eigen bedrijfje en biedt hij dus die tours aan, achter op de boda boda (brommer). Echt een super leuke tour, hij kon heel veel vertellen en ondertussen heb ik dus (ik zat bij hem achterop) z'n levensverhaal gehoord. Hij is de 4e van 7 kinderen. De oudste drie zijn vrouwen, allemaal getrouwd rond hun 15e. Hij is zelf single, vindt dat hij geen kinderen moet hebben nu, want hij zorgt financieel voor zijn drie jongere broertjes/zusjes. Hij zorgt dat er geld is voor hun scholing, zodat ze op een goede manier naar school kunnen en niet op de manier zoals hij dat heeft moeten doen. Dit is echt wat Afrika nodig heeft, mannen zoals hij, die iets van het leven willen maken, creatieve mogelijkheden zien en daarmee ook weer anderen ondersteunen om verder te komen. Ik ben erg onder de indruk geraakt!
We zijn langs allerlei culturele hoogtepunten geweest. Van de grote Gadhafi moskee en de martelkamers van Amin, tot een mooi uitzichtpunt op het grote taxipark. Lunchen bij een lokaal restaurant, lekker kip en geit gegeten en allerlei lokale dingen erbij: rijst, sweet potato, etc.
Al met al echt een fantastische dag gehad! Tussendoor ook nog een keer een flesje bellenblaas aan een groep kinderen gegeven, die waren helemaal blij. Dat was prachtig om te zien! Van zulke momenten geniet ik ook heel erg.

Morgen naar we naar de terdoodveroordeelden, naar de kerkdienst. Ik zie er naar uit om de mannen van het koor weer terug te zien. Het scheelt allemaal zoveel dat ik het eerder heb gezien. De vorige keer vond ik alles heel spannend, nu vind ik alles vooral heel leuk en niet meer eng. Daarna gaan we nog een Nederlandse ontmoeten die ik nog ken van mijn vorige bezoek aan Uganda (toen woonde ze nog bij mijn ouders in het appartement).
En vanaf maandag gaan we drie dagen echt vakantie vieren, bij een resort op zo'n 2 uur rijden vanaf ons appartement. Daar is het gewoon lui aan het zwembad hangen, boek lezen, etc. Is ook wel lekker tussendoor! Daarna staat ons nog genoeg drukte te wachten! Maar daarover later meer...

Nou, jullie zijn helemaal op de hoogte! Zie je mogelijkheden om een deken te sponsoren, dan hoor ik dat heel graag van je, het zou echt super zijn! Voor wie normaal niet aan goede doelen wil geven omdat je niet weet waar het geld terecht komt: ik kan je nu laten zien dat je geld voor 100% terecht komt bij de deken, waar ie straks komt te liggen etc. En geloof me: de mensen hier zijn echt super blij met zoiets! Stel je voor, je bent erg verzwakt, en moet dan op de grond slapen, met nog ruim 30 andere mannen om je heen... En dan mag je in een bed slapen, een paar weken, om aan te sterken... Wat een verschil maakt dat in het bestaan van zo iemand op dat moment!

Tot een volgende keer. Misschien binnenkort wat foto's, misschien morgen al een nieuw verhaal, en anders waarschijnlijk na Jinja.

Groetjes,
Famke