Weekend

Alweer vijf dagen om over te vertellen!
Allereerst het weekend. Dat was half werken en half ontspannenn. Op zaterdagochtend is m'n vader naar de gevangenis gegaan en m'n moeder en ik hebben het lekker rustig aan gedaan. Uiteindelijk zijn we rond lunchtijd met de matatu naar de stad gegaan, om daar iemand van het gevangenispersoneel te ontmoeten. Het is degene die gaat over de scholing in de gevangenis. In de gevangenis hebben gevangenen de mogelijkheid om onderwijs te volgen, basisschool of middelbare school. Het is een goede mogelijkheid om met meer bagage de gevangenis uit te gaan. Een Ugandese vriend van ons heeft zo uiteindelijk na een gevangenisstraf de universiteit kunnen doen. Hoe naar (en in onze ogen ook onterecht) zijn gevangenisstraf ook was, het heeft hem wel wat opgeleverd.
We gingen met deze man de stad in om boeken te kopen. Ik heb hier en in een mail gevraagd om geld voor dekens, en uiteindelijk heeft de actie niet de gehoopte 220 euro, maar 500 euro opgeleverd!! Nu hadden we dus extra geld, en een deel van dat geld hebben we besteed aan schoolboeken. Die komen in de bibliotheek in de gevangenis, zodat ze aan zelfstudie kunnen doen. Om meteen maar op de actie in te gaan: er zijn meer dekens gekocht (vanwege de hoeveelheid kon er een mooie prijs worden afgesproken en zo zijn er uiteindelijk 50 dekens gekocht), daarnaast dus deze schoolboeken en we hebben 5 Engelstalige bijbels gekocht. Er is nog een heel klein beetje geld over, ik ga kijken of het nog mogelijk is om ook een of twee bijbels in Luganda, de plaatselijke taal hier, te kopen. Deze waren vorige week uitverkocht. Tenslotte hebben we voor alle mannen die naar de school gaan (148 mensen) een pen gekocht en voor de docenten (zelf gevangenen die dus aan hun medegevangenen lesgeven) een schrift met harde kaft en een rode en een blauwe pen. Dat is als extraatje om hen te bedanken voor wat ze doen. We hebben de afgelopen dagen ook leuke kaarten gemaakt om erbij te doen.
Samen met deze superlieve gevangenisbewaarder naar de stad dus, en hij heeft ons erg goed geholpen. De docenten in de gevangenis hadden een lijst voor ons gemaakt, maar dan nog weet je niet precies waar je nu goed aan doet. Maar zo samen met deze man ging het prima. En hij had een smile van oor tot oor dat hij zoveel mooie boeken tot z'n beschikking kreeg. Deze man wil echt iets goeds voor de gevangenen en was hier dus erg blij mee.
Nadat we alles hadden gekocht, hebben we alles aan hem meegegeven (het was super zwaar, maar ja, hij was zo blij dat ie het graag wilde sjouwen) en zijn wij samen met onze Nederlandse bekenden naar een grote overdekte markt, Owino market, gegaan. Daar is het heel druk, nauwe paden, en van alles te koop. Aan het begin vooral noten en bonen en zo, en vervolgens kleding. En daar gingen we voor, want ik wilde graag rokjes kopen. Uiteindelijk is het goed geslaagd, ik heb 5 rokken gekocht (3 lange en 2 tot op de knie) en een t-shirt. Alles is dus heel goedkoop en van matige kwaliteit, maar wel erg leuk! Je moet natuurlijk wel overal afdingen en dat hebben we dan ook gedaan. Het nadeel was dat ik er in een korte broek en t-shirt liep en dat dat blijkbaar aanleiding was voor veel mannen om mijn armen en benen aan te raken. Ik weet niet hoeveel handen er even aan mijn blanke huid hebben gevoeld, maar uiteindelijk word je dat wel zat. Al met al was het wel een hele belevenis!
Daarna zijn we gezellig met elkaar uit eten gegaan, was weer erg gezellig.

Op zondag zijn we in Luzeera Women Prison naar de gevangenis gegaan. Ik heb al jaren gehoord dat ik dat eens mee moest maken en nu was het dus zover. De kerkdienst wordt geleid door een van de gevangenen, een hele lieve vrouw. Tja, dat blijft toch raar, maar ik heb heel wat fantastische mensen ontmoet binnen de gevangenismuren. Zo ook deze vrouw. Ik weet haar achtergrond en soms is er over omstandigheden niet te oordelen.
Toen we binnen kwamen - nadat ik bij de poort al ballonnen had uitgedeeld aan de kinderen die bij hun moeders werden gebracht - werden we hartelijk door deze vrouw ontvangen. Na wat wachten kon de kerkdienst van start. Er waren ongeveer 100 vrouwen. Naast onszelf als bezoekers waren er ook bezoekers vanuit een kerk die deze gevangenis ondersteunt. Goed om te zien dat er ook Ugandezen zijn die naar hen omzien.
De kerkdienst was mooi. Vooral van het zingen heb ik natuurlijk erg genoten. En wat werd er gezongen! Daar kan mijn eigen kerk jaloers op zijn. Wat een power! En wat een geloof spreekt er uit. Net als de week ervoor bij de mannen zie je ook hier: ze staan met lege handen voor God, maar juist daarom zijn ze dankbaar dat ze Hem kennen en op Hem hun vertrouwen mogen stellen. Dan spreekt de vrouw. Ze heet de nieuwe vrouwen welkom. Er blijken zo'n 8 nieuwe vrouwen te zijn. Ze zijn nooit eerder naar de kerkdienst gekomen, of ze zijn pas afgelopen week in deze gevangenis gekomen. De vrouw bemoedigt alle vrouwen. Ze roept op tot vergeving van 'degene die jou hier heeft gebracht'. Maak het beste van je leven, ook binnen de gevangenismuren. Ze weet waar ze het over heeft. Ze is er al 12 jaar. Na haar komen alle gasten aan het woord. Ik kom er dit keer goed van af; m'n moeder laat mij een psalm voorlezen omdat mijn Engels beter is, en daarna hoef ik niet zelf te speechen. Aan het eind van de dienst komen er nog vier vrouwen naar voren. Zij kiezen er op dat moment voor om voor God te gaan leven.
Na de dienst krijgen die laatste vrouwen nazorg. Wij worden uitgeleide gedaan door de vrouw. Helaas is er maar weinig tijd; de gevangenen moeten geteld worden en daar moet ook zij weer bij zijn. Ik zeg haar dat ze niet te klein moet denken over haar invloed. Ik neem haar mee, vertel over haar buiten de gevangenismuren. Zo reikt haar invloed verder dan de muren van Luzeera Women. Het raakt haar als ik dat zeg. We nemen afscheid en in gedachten komt ze op mijn lijstje van bijzondere mensen die ik deze reis heb ontmoet en die ik niet wil vergeten.
Daarna lopen we naar een andere gevangenis, vlakbij. Luzeera is een heuvel met meerdere gevangenissen. In deze gevangenis zijn de kasten, stoelen en tafels voor in Kigo Prison gemaakt. We ontmoeten de verantwoordelijken in de werkplaats, m'n vader maakt de laatste afspraken over hoe het deze week naar 'onze' gevangenis zal komen en we eten een chapati (pannenkoek) met elkaar. Vervolgens lopen we de heuvel verder af en pakken we op de doorgaande weg een matatu naar huis.
Die middag komt een Ugandeze vriend op bezoek. Hij is 24 en kent mijn ouders nog uit hun begintijd in Uganda. Het is wederom een super bijzondere jongen, eentje die ook op mijn lijstje speciale mensen belandt, en we hebben een verrassing voor hem: we hebben via via een oude laptop voor hem meegenomen. Hij is er super blij mee! Voordat m'n vader en hij ermee aan de slag gaan, gaan we naar het zwembad dichtbij ons appartement. Op zo'n 10 minuutjes lopen is een hotel met zwembad, waar je ook alleen langs kan komen om te zwemmen. M'n vader heeft hem beloofd zwemles te geven en dat gaat dan ook gebeuren. Zelf zwem ik ook wat en uiteindelijk is het vrij koud, dus laten we ons lekker opdrogen aan het laatste stukje zon.
Daarna naar huis, waar we een hele tijd zitten te praten. Net als eerder bij Walter is het ook bij hem bijzonder om te horen hoe hij tegen dingen aan kijkt. Dit zijn jongens die echt vanuit het niets iets van hun leven moeten maken. Het is zo inspirerend om te horen en zien hoe ze daar mee bezig zijn. Dan gaan m'n vader en hij aan de computer, en daarna gaan we met z'n allen wat eten in een soort snackbar/cafeetje onderaan de straat. We nemen afscheid, we zullen elkaar zaterdag nog even zien. Inmiddels heb ik m op Facebook een vriendschapsverzoek gestuurd en dat blijkt hij een dag later al geaccepteerd te hebben. Hij heeft van een vriend even een mobiel met internet geleend te hebben omdat ie m'n vriendschapsverzoek zo graag wilde accepteren! ;-)

Dit dagboekje is alweer veel te lang. Ik ga m'n verhaal dan toch maar in tweeën knippen. Nu deze plaatsen en dan een nieuw verhaal schrijven over de afgelopen dagen. Zo zie je maar, een vakantie in Uganda is in elk geval niet saai!!