17 t/m 20 jul; opstarten

Hallo allemaal,

Het is m’n vierde keer in Uganda, en ook dit keer hoop ik verslagjes te schrijven via deze site. Dit keer niet om in details te beschrijven wat ik allemaal doe. Ik zal er wat bijzondere dingen uitlichten.

Op donderdag 17 juli zijn we vertrokken, en het eerste deel van de reis had ik geluk: m’n vader en ik werden geüpgrade naar de business class. Bijzonder om een keer mee te maken hoe dat is, met net wat ander eten, persoonlijke aandacht en natuurlijk veel meer beenruimte. Het tweede deel van de reis zaten we met z’n drieën bij elkaar; deze keer is naast mijn vader ook een neef van mijn vader, Rien, mee.
Eenmaal in de taxi onderweg naar Kampala hoorden we van het vliegtuigdrama. Dat komt dan ineens toch dichterbij.

Uganda voelt heel vertrouwd, ik voel me hier meteen weer thuis. We zitten weer in precies hetzelfde appartement, dat is ook erg fijn.
De afgelopen dagen is Jonathan, een Ugandese vriend van mij en onze familie en tevens vrijwilliger voor Second Chance Support, met ons meegeweest en heeft ook hier geslapen. Inmiddels is hij weer naar huis om kleding te wassen en wat dingen voor zijn opleiding te doen. Woensdag sluit hij zich weer bij ons aan.

Het eerste indrukwekkende moment was al de eerste ochtend. We liepen via een weg naar beneden (een lager gelegen weg), om water te gaan regelen en een chapati (soort pannenkoek) te eten. Daarbij lopen we langs een fruitstalletje waar we soms wat kopen en altijd de eigenaar even groeten. Hij blijkt niet aanwezig te zijn, we groeten de vrouw, en dan komt er nog een jongere man om het hoekje kijken. Hij zegt tegen m’n vader (in t Engels uiteraard): “He, ken je mij? Ik ken je uit Kigo en Luzira Upper Boma. Nu ben ik een vrij man!” En vervolgens naar mij: “Zing je nog steeds?” Wow, zomaar iemand op straat, die ons kent uit de gevangenis. Ik vind het altijd bijzonder als dat gebeurt (gebeurt heel af en toe), dat iemand daar dan ook zo voor uitkomt en er trots op is ons op die manier te kennen. Bij m’n vader gebeurt dat dus soms, maar blijkbaar kennen mensen mij nu ook al, door het zingen in Luzira of het werk in Kigo. Leuk!

De eerste dag zijn we vooral in de stad geweest. We zijn onder andere langsgegaan bij onze vriendin, airtime Rose. Bij haar kopen we ons beltegoed (airtime). Zij zat vroeger ergens anders, nu helaas veel verder weg. Daardoor kunnen we haar nu niet meer zo vaak opzoeken. Maar zo af en toe zullen we er toch langs gaan om beltegoed te kopen en ze zal ook later in deze weken een keer (al dan niet met haar tienerzoons) komen eten. De vorige reis had zij ons bij haar thuis uitgenodigd, nu dus de is het onze beurt.
Toen we bij haar waren, ontmoetten we nog een wereldkampioen steeple chase, Dorcas Inzikuru. Ze zal in september in Rotterdam de marathon lopen, eens kijken of we haar kunnen supporten! ;-) Ik vroeg haar nog hoe lang ze doet over 10 km: ca 32 minuten! Wow, dat is meer dan 2x zo snel als ik ga.

Gisteren zijn we in Kigo geweest. Wat was het goed om zoveel vrienden terug te zien. Terwijl je met de één eigenlijk nog niet uitgepraat bent, komt de volgende je alweer begroeten en raak je daarmee in gesprek. Wat een ontvangst. Iedereen wist dat we één dezer dagen zouden komen en ze hebben uitgezien naar dat moment. Eén van de jongens zei tegen me: “Als jullie er zijn, dan hebben we hoop”. Als iemand zoiets zegt, is het niet moeilijk om een volgende keer weer die deur binnen te stappen en de komende weken volop voor deze jongens aan de slag te gaan!
Ook wel serieuze gesprekken gehad al, over het dilemma van de delicten die mensen gepleegd hebben en tegelijk de liefde die ik ook voel voor deze mannen, die het zo waard zijn om een goed leven te mogen gaan leven. Maar juist dat gesprek mogen hebben, is heel waardevol.
Ik kon nu ook zien dat de bibliotheek volop in gebruik is. Er worden dagelijks tien of tientallen boeken geleend, wat mooi om te zien! De jongen met wie ik alles had opgezet, doet z’n werk prima. Alleen was nog niet duidelijk dat je boeken binnen een categorie ook op alfabetische volgorde kan zetten, dus dat gaat hij nog verbeteren. In september komt deze jongen vrij (“Kan je niet een bibliotheek voor me bouwen? Dan kan ik daar straks werken.”), dus gaan we in de komende weken ook praten over opvolging.

Vanmorgen ben ik met Jonathan meegeweest naar een middelbare school, een boarding school, waar hij preekt. Het was een fantastische tijd, heel veel zang, lekker swingen erbij… We waren in het totaal met ca 25 jongeren, maar het geluid was luider dan op een gemiddelde zondag bij mij in de kerk met 100 mensen. Veel jongeren, vooral de meiden, zetten om de beurt een lied in. Uiteindelijk werd ik geïntroduceerd door Jonathan en heb ik ook een lied gezongen. God will make a way, eerst in t Engels met hen samen en vervolgens in t Nederlands. Ik heb ook nog wat gesproken (gelukkig wist ik een avond van tevoren dat dit zou gebeuren en kon ik wat voorbereiden) en daarna heeft Jonathan een heel verhaal gehouden. Het was een mooie en inspirerende ochtend.

Voor vanmiddag stond zwemmen op het programma, maar het weer liet het niet toe. Het ging zelfs hagelen!! Dus een rustige middag thuis geweest, even bijgeslapen… Echte zondagsrust.

Vanaf morgen gaat het werk echt beginnen en ik heb er zin in!


PS. Vind je het leuk om foto’s te zien? Kijk en volg ons werk op www.facebook.com/secondchancesupport