21 jul t/m 6 aug; binnen en buiten Kigo
Door: Famke Wildeman
Blijf op de hoogte en volg Famke
06 Augustus 2014 | Oeganda, Kampala
Alweer een hele tijd verstreken, en nog geen tijd gevonden voor een nieuw verslag. Nu eindelijk maar eens beginnen, er is genoeg te vertellen over de afgelopen twee weken!
Laat ik beginnen met de moeilijke dingen hier.
Allereerst de bedelende mensen, vaak kinderen, op straat. Hier zijn we continu bezig met het toevoegen van waarde aan de levens van mensen. Hoe zorgen we dat de mannen in de gevangenis hoop kunnen hebben op een goed leven in de toekomst, en een draaglijk leven voor vandaag… En dan zie je die kinderen bedelen. In zulke levens zit totaal geen waarde. Nou ja, het zit er natuurlijk wel in, maar het komt er niet uit. Dat raakt me dit keer nog meer dan de vorige keren dat ik in Uganda was. En je kunt er niets aan doen, althans ik niet concreet. Geld of iets anders geven is geen optie, daarmee houd je het probleem in stand. Hopen en bidden dat zij ooit in aanraking komen met mensen die hen gaan laten zien dat er een andere weg is, dat is het enige.
En dan het meest moeilijke tot nu toe. Voor het eerst heb ik meegemaakt dat iemand die ik kende naar de rechtbank ging, hoopvol om vrijgelaten te worden, en vervolgens veroordeeld werd voor 15 jaar. Op de Facebook-site van Second Chance Support heeft er al iets over gestaan. Deze jongen is veroordeeld voor seks met een minderjarige, defilement heet dat. Er zijn veel mannen die daarvoor vast zitten. Soms is er daadwerkelijk wat gebeurd, soms wordt het gebruikt als middel om iemand op een corrupte manier vast te zetten. Of, wat ik in twee situaties al heb gehoord, is het een bezorgde moeder die haar dochter wil beschermen die aangifte doet tegen een jongen. Om er later toch achter te komen dat dit ook haar bedoeling niet was.
In het geval van deze jongen ging hij, toen hij 21 was, om met een meisje van 14. Ze konden het goed met elkaar vinden, het was een intelligent meisje net als hij, en dus hadden ze het goed samen. Er gebeurde niks lichamelijks (zo zegt hij).
Tegen hem was eerder gezegd dat iedereen hem weer vrij wilde hebben, en dus ging hij hoopvol naar de rechtbank. Daar bleek alles toch anders. Onder andere is daar gezegd dat het meisje 7 jaar oud was, en zonder verdere bewijslast wordt dat gewoon geaccepteerd. Nu is hij veroordeeld voor 15 jaar. Net als in Nederland zit je dan 2/3 van je straf in de gevangenis uit. Hij heeft nu nog 8,5 jaar te gaan en komt vrij als hij 30 is. Naar de beurs die hij van de overheid zou krijgen om neurochirurgie te gaan studeren, kan hij straks fluiten. Weg is zijn mooie toekomst.
En dit is dezelfde jongen over wie ik in mijn eerste verslag schreef, die me vertelde dat hij hoop had als wij er zijn. Met dit soort gebeurtenissen voel je je met lege handen staan… Elke dag praat ik even met hem, meer heb ik m op dit moment niet te bieden. Hij blijft zich inzetten om ons werk te ondersteunen, en houdt zich sterk. Ik hoop maar dat hij alsnog snel vrij komt, via een hoger beroep bijvoorbeeld. Deze jongen hoort niet in de gevangenis thuis, hij heeft de maatschappij wat te bieden.
Naast zulke moeilijke dingen gebeurt er ook heel veel leuks en goeds. Het grotere project dat we op dit moment draaien, is het vervangen van de ‘visitors window’, het raam waar de bezoekers de gevangenen ontmoeten. Dat is nu klein, er kunnen maximaal vier mensen tegelijk bezocht worden, en dan nog staan de gevangenen tegen elkaar aan gepropt en is er geen enkele vorm van privacy. We gaan dit raam vervangen door een veel groter raam, zodat zes gevangenen tegelijk bezocht kunnen gaan worden, en elke gevangene netjes z’n eigen plekje heeft. Met de uitvoering van het project heb ik niet veel te maken, omdat het om constructie gaat en ik meer van de sociale dingen ben. Maar over het sociale aspect van dit project, de uitwerking dat er straks kortere wachttijden zijn voor de bezoekers, wellicht iets langere tijden om met de gevangenen te praten (nu is het uren wachten voor 10 minuten praten), en uiteindelijk hopelijk een toename van het aantal bezoekers, daarover ben ik super enthousiast. Ik zie er dan ook naar uit dat hoogstwaarschijnlijk dit weekend het nieuwe raam geplaatst gaat worden en we vanaf volgende week kunnen gaan zien hoe het in de praktijk zal uitwerken.
Zelf ben ik vooral bezig met een aantal sociale projecten. De bibliotheek loopt super goed, dat is zo leuk om te zien! Elke dag worden er zo’n 25 of meer boeken geleend, en ook weer netjes teruggebracht.
We zijn nu een leesclub begonnen (Kigo Readers Association), om het bestuderend lezen te bevorderen. Ik had daar bepaalde ideëen over, en het is leuk om te zien hoe het nu wordt opgepakt. In een veel lager tempo en op een andere manier dan ik had gedacht, maar zo leuk en zinvol.
Daarnaast heb ik al ca 50 mannen loombands laten maken! Ze vinden het allemaal heel erg leuk. We doen het in groepen van 10 – 12 mannen. Vrijdag zal ik het nog met 2 groepen doen, en daarna ga ik het eerst bij de vrouwengevangenis ernaast doen, en twee middagen van 2 x 20 vrouwen.
Afgelopen vrijdag hadden we bezoek vanuit de rechtbank van Entebbe. De gevangenen kregen ook de kans zich te uiten. Daarnaast mogen ze hun klachten verzamelen en doorgeven aan de rechtbank. Ik ga de komende dagen kijken hoe we dat als SCS kunnen ondersteunen. Dit is een mooie kans om heel veel mensen in elk geval de kans te geven om hun klachten over onterechte vonnissen e.d. te uiten.
Ook praat ik met mensen, zowel gevangenen als staf, over het contact met het thuisfront. Dat is zo belangrijk, want uiteindelijk kom je een keer vrij, en waar ga je dan naar toe? Daarnaast heb je het contact nodig om te zorgen dat mensen ook op bezoek komen, wat extra eten en een beetje geld betekent.
Maar hoe gaat dit bijvoorbeeld als je geen geld op je account hebt staan? Dan kan je ook niet bellen. Ik probeer met gesprekken mee te denken hoe we dit soort dingen kunnen verbeteren. Gisteren sprak ik bijvoorbeeld iemand die ook best emails zou willen versturen, ipv brieven of bellen. Dat is nu nog niet te realiseren, er is nergens in de gevangenis (ook niet voor de staf) rechtstreeks internet, maar wie weet is dat in de toekomst wel mogelijk.
Tenslotte nog een privé-projectje: ik ben de plaatselijke taal, Luganda, aan het leren! Eén van de gevangenen is mijn docent, en ik de zijne, want ik leer hem Nederlands. Meestal aan het eind van mijn werkdag, zo van 16:15 – 16:45 uur, zitten we even samen en komen we weer een stukje verder. Dat is nu drie keer gebeurd. Ik kan inmiddels tellen en ken ook een stuk of 25 zelfstandig naamwoorden. Nu ben ik begonnen met werkwoorden.
Elke keer in de matatu zit ik de studeren. Het is echt blokken, want de woorden zijn nergens aan te linken met het Nederlands of Engels. Maar hoe verder ik kom, hoe beter het gaat. En het is toch wel erg leuk om zo te proberen te luisteren om me heen of ik soms een keer een bekend woord hoor.
Ook buiten de gevangenis valt er in Uganda genoeg te beleven. Zo zijn we met een vriend, Benson, uit eten geweest ter ere van zijn verjaardag. Verjaardagen worden hier bijna niet gevierd, dus dit was echt speciaal voor hem.
Afgelopen weekend ben ik naar een vriendin geweest. Ik kende haar nog niet goed, had haar eigenlijk nog maar 1x ontmoet, 1,5 uur in een rij toen we stonden te wachten voor de Watoto Cantate, in december. Via Facebook hadden we contact gehouden, en nu had ze me uitgenodigd om de Watoto Villages te komen bekijken. Dat zijn grote projecten waar weeskinderen worden opgevangen. Zij werkt daar op de middelbare school, als docent Food and Nutricion. Het was erg mooi om te zien allemaal, ze hebben het daar goed voor elkaar, alles ziet er netjes uit, is wel doordacht, etc.
Ik ga ook naar de kerkdienst van Watoto. Die kerk heeft het ook allemaal goed voor elkaar, ik geniet van de goede muziek. En alles is in het Engels, zo kan ik heel makkelijk ook alles goed mee krijgen.
Elke dag maak ik wel kleine bijzondere dingen mee. In de matatu zomaar een kind op schoot, ergens wandelend zomaar een kind dat met open armen op me af komt rennen, zomaar een gesprek met iemand. Het zijn die kleine dingen die ik nu niet eens herinner, maar die het leven hier zo kleurrijk maken.
Vandaag waren de vrouwen die hier in het appartementencomplex werken, hun nagels aan het mooi maken. Nou ja, dat doe je niet zelf, daar laat je iemand voor komen. Dus ik heb m’n teennagels nu ook mooi groenblauw laten verven. Dat laat je hier voor één euro doen.
En natuurlijk probeer ik ook m’n conditie op peil te houden! Zo eens in de vijf dagen ga ik een rondje hardlopen. Elke keer ga ik toch weer iets sneller, dat geeft veel voldoening. Ik heb in de gevangenis al een keer op de weegschaal gestaan, misschien morgen maar weer eens doen om te zien hoe m’n gewicht veranderd is. Ik heb het idee dat ik nog niet echt afgevallen ben, ondanks het vele lopen hier en het hardlopen dus. En we eten ook gezond, ik kook zo’n 5 x per week. Dat gaat dit keer heel goed, we eten meestal lekker. Sommige groenten (wortels, sperziebonen, tomaten, rode uien) zijn heel goedkoop. Andere groenten zijn hier wel te koop, zoals broccoli en bloemkool, maar zijn duur. Maar dat is toch ook wel lekker van tijd tot tijd!
Tot zover deze update. Er valt altijd meer te vertellen, maar voor nu is het genoeg. ;-) Ik hoop volgende week weer tijd te hebben om jullie bij te praten. Iedereen een hele goede zomer toegewenst!
Laat ik beginnen met de moeilijke dingen hier.
Allereerst de bedelende mensen, vaak kinderen, op straat. Hier zijn we continu bezig met het toevoegen van waarde aan de levens van mensen. Hoe zorgen we dat de mannen in de gevangenis hoop kunnen hebben op een goed leven in de toekomst, en een draaglijk leven voor vandaag… En dan zie je die kinderen bedelen. In zulke levens zit totaal geen waarde. Nou ja, het zit er natuurlijk wel in, maar het komt er niet uit. Dat raakt me dit keer nog meer dan de vorige keren dat ik in Uganda was. En je kunt er niets aan doen, althans ik niet concreet. Geld of iets anders geven is geen optie, daarmee houd je het probleem in stand. Hopen en bidden dat zij ooit in aanraking komen met mensen die hen gaan laten zien dat er een andere weg is, dat is het enige.
En dan het meest moeilijke tot nu toe. Voor het eerst heb ik meegemaakt dat iemand die ik kende naar de rechtbank ging, hoopvol om vrijgelaten te worden, en vervolgens veroordeeld werd voor 15 jaar. Op de Facebook-site van Second Chance Support heeft er al iets over gestaan. Deze jongen is veroordeeld voor seks met een minderjarige, defilement heet dat. Er zijn veel mannen die daarvoor vast zitten. Soms is er daadwerkelijk wat gebeurd, soms wordt het gebruikt als middel om iemand op een corrupte manier vast te zetten. Of, wat ik in twee situaties al heb gehoord, is het een bezorgde moeder die haar dochter wil beschermen die aangifte doet tegen een jongen. Om er later toch achter te komen dat dit ook haar bedoeling niet was.
In het geval van deze jongen ging hij, toen hij 21 was, om met een meisje van 14. Ze konden het goed met elkaar vinden, het was een intelligent meisje net als hij, en dus hadden ze het goed samen. Er gebeurde niks lichamelijks (zo zegt hij).
Tegen hem was eerder gezegd dat iedereen hem weer vrij wilde hebben, en dus ging hij hoopvol naar de rechtbank. Daar bleek alles toch anders. Onder andere is daar gezegd dat het meisje 7 jaar oud was, en zonder verdere bewijslast wordt dat gewoon geaccepteerd. Nu is hij veroordeeld voor 15 jaar. Net als in Nederland zit je dan 2/3 van je straf in de gevangenis uit. Hij heeft nu nog 8,5 jaar te gaan en komt vrij als hij 30 is. Naar de beurs die hij van de overheid zou krijgen om neurochirurgie te gaan studeren, kan hij straks fluiten. Weg is zijn mooie toekomst.
En dit is dezelfde jongen over wie ik in mijn eerste verslag schreef, die me vertelde dat hij hoop had als wij er zijn. Met dit soort gebeurtenissen voel je je met lege handen staan… Elke dag praat ik even met hem, meer heb ik m op dit moment niet te bieden. Hij blijft zich inzetten om ons werk te ondersteunen, en houdt zich sterk. Ik hoop maar dat hij alsnog snel vrij komt, via een hoger beroep bijvoorbeeld. Deze jongen hoort niet in de gevangenis thuis, hij heeft de maatschappij wat te bieden.
Naast zulke moeilijke dingen gebeurt er ook heel veel leuks en goeds. Het grotere project dat we op dit moment draaien, is het vervangen van de ‘visitors window’, het raam waar de bezoekers de gevangenen ontmoeten. Dat is nu klein, er kunnen maximaal vier mensen tegelijk bezocht worden, en dan nog staan de gevangenen tegen elkaar aan gepropt en is er geen enkele vorm van privacy. We gaan dit raam vervangen door een veel groter raam, zodat zes gevangenen tegelijk bezocht kunnen gaan worden, en elke gevangene netjes z’n eigen plekje heeft. Met de uitvoering van het project heb ik niet veel te maken, omdat het om constructie gaat en ik meer van de sociale dingen ben. Maar over het sociale aspect van dit project, de uitwerking dat er straks kortere wachttijden zijn voor de bezoekers, wellicht iets langere tijden om met de gevangenen te praten (nu is het uren wachten voor 10 minuten praten), en uiteindelijk hopelijk een toename van het aantal bezoekers, daarover ben ik super enthousiast. Ik zie er dan ook naar uit dat hoogstwaarschijnlijk dit weekend het nieuwe raam geplaatst gaat worden en we vanaf volgende week kunnen gaan zien hoe het in de praktijk zal uitwerken.
Zelf ben ik vooral bezig met een aantal sociale projecten. De bibliotheek loopt super goed, dat is zo leuk om te zien! Elke dag worden er zo’n 25 of meer boeken geleend, en ook weer netjes teruggebracht.
We zijn nu een leesclub begonnen (Kigo Readers Association), om het bestuderend lezen te bevorderen. Ik had daar bepaalde ideëen over, en het is leuk om te zien hoe het nu wordt opgepakt. In een veel lager tempo en op een andere manier dan ik had gedacht, maar zo leuk en zinvol.
Daarnaast heb ik al ca 50 mannen loombands laten maken! Ze vinden het allemaal heel erg leuk. We doen het in groepen van 10 – 12 mannen. Vrijdag zal ik het nog met 2 groepen doen, en daarna ga ik het eerst bij de vrouwengevangenis ernaast doen, en twee middagen van 2 x 20 vrouwen.
Afgelopen vrijdag hadden we bezoek vanuit de rechtbank van Entebbe. De gevangenen kregen ook de kans zich te uiten. Daarnaast mogen ze hun klachten verzamelen en doorgeven aan de rechtbank. Ik ga de komende dagen kijken hoe we dat als SCS kunnen ondersteunen. Dit is een mooie kans om heel veel mensen in elk geval de kans te geven om hun klachten over onterechte vonnissen e.d. te uiten.
Ook praat ik met mensen, zowel gevangenen als staf, over het contact met het thuisfront. Dat is zo belangrijk, want uiteindelijk kom je een keer vrij, en waar ga je dan naar toe? Daarnaast heb je het contact nodig om te zorgen dat mensen ook op bezoek komen, wat extra eten en een beetje geld betekent.
Maar hoe gaat dit bijvoorbeeld als je geen geld op je account hebt staan? Dan kan je ook niet bellen. Ik probeer met gesprekken mee te denken hoe we dit soort dingen kunnen verbeteren. Gisteren sprak ik bijvoorbeeld iemand die ook best emails zou willen versturen, ipv brieven of bellen. Dat is nu nog niet te realiseren, er is nergens in de gevangenis (ook niet voor de staf) rechtstreeks internet, maar wie weet is dat in de toekomst wel mogelijk.
Tenslotte nog een privé-projectje: ik ben de plaatselijke taal, Luganda, aan het leren! Eén van de gevangenen is mijn docent, en ik de zijne, want ik leer hem Nederlands. Meestal aan het eind van mijn werkdag, zo van 16:15 – 16:45 uur, zitten we even samen en komen we weer een stukje verder. Dat is nu drie keer gebeurd. Ik kan inmiddels tellen en ken ook een stuk of 25 zelfstandig naamwoorden. Nu ben ik begonnen met werkwoorden.
Elke keer in de matatu zit ik de studeren. Het is echt blokken, want de woorden zijn nergens aan te linken met het Nederlands of Engels. Maar hoe verder ik kom, hoe beter het gaat. En het is toch wel erg leuk om zo te proberen te luisteren om me heen of ik soms een keer een bekend woord hoor.
Ook buiten de gevangenis valt er in Uganda genoeg te beleven. Zo zijn we met een vriend, Benson, uit eten geweest ter ere van zijn verjaardag. Verjaardagen worden hier bijna niet gevierd, dus dit was echt speciaal voor hem.
Afgelopen weekend ben ik naar een vriendin geweest. Ik kende haar nog niet goed, had haar eigenlijk nog maar 1x ontmoet, 1,5 uur in een rij toen we stonden te wachten voor de Watoto Cantate, in december. Via Facebook hadden we contact gehouden, en nu had ze me uitgenodigd om de Watoto Villages te komen bekijken. Dat zijn grote projecten waar weeskinderen worden opgevangen. Zij werkt daar op de middelbare school, als docent Food and Nutricion. Het was erg mooi om te zien allemaal, ze hebben het daar goed voor elkaar, alles ziet er netjes uit, is wel doordacht, etc.
Ik ga ook naar de kerkdienst van Watoto. Die kerk heeft het ook allemaal goed voor elkaar, ik geniet van de goede muziek. En alles is in het Engels, zo kan ik heel makkelijk ook alles goed mee krijgen.
Elke dag maak ik wel kleine bijzondere dingen mee. In de matatu zomaar een kind op schoot, ergens wandelend zomaar een kind dat met open armen op me af komt rennen, zomaar een gesprek met iemand. Het zijn die kleine dingen die ik nu niet eens herinner, maar die het leven hier zo kleurrijk maken.
Vandaag waren de vrouwen die hier in het appartementencomplex werken, hun nagels aan het mooi maken. Nou ja, dat doe je niet zelf, daar laat je iemand voor komen. Dus ik heb m’n teennagels nu ook mooi groenblauw laten verven. Dat laat je hier voor één euro doen.
En natuurlijk probeer ik ook m’n conditie op peil te houden! Zo eens in de vijf dagen ga ik een rondje hardlopen. Elke keer ga ik toch weer iets sneller, dat geeft veel voldoening. Ik heb in de gevangenis al een keer op de weegschaal gestaan, misschien morgen maar weer eens doen om te zien hoe m’n gewicht veranderd is. Ik heb het idee dat ik nog niet echt afgevallen ben, ondanks het vele lopen hier en het hardlopen dus. En we eten ook gezond, ik kook zo’n 5 x per week. Dat gaat dit keer heel goed, we eten meestal lekker. Sommige groenten (wortels, sperziebonen, tomaten, rode uien) zijn heel goedkoop. Andere groenten zijn hier wel te koop, zoals broccoli en bloemkool, maar zijn duur. Maar dat is toch ook wel lekker van tijd tot tijd!
Tot zover deze update. Er valt altijd meer te vertellen, maar voor nu is het genoeg. ;-) Ik hoop volgende week weer tijd te hebben om jullie bij te praten. Iedereen een hele goede zomer toegewenst!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
