10 - 12 dec: aan het werk
Door: Famke Wildeman
Blijf op de hoogte en volg Famke
12 December 2013 | Oeganda, Kampala
De eerste week Uganda zit er alweer op. Wat gaat dat toch snel!
Morgen vertrek ik voor vier dagen naar het binnenland, naar het westen, als ik met Jonathan bij zijn moeder op bezoek ga. Dus voor het zover is, zal ik jullie nog even bijpraten over de afgelopen dagen.
Dinsdag en woensdag stonden vooral in het teken van onze eigen gevangenis Kigo.
We zijn dinsdag met de bodaboda naar Kigo gegaan. Daar hebben we een gesprek gehad met de directeur. Het was leuk hem weer te zien en goed om met hem bij te praten. Zelf heb ik met hem gesproken over de kerstkaarten en zeepjes. Ik heb nu toegezegd gekregen dat ik alles met Robert Masereka, een bewaker die ik al goed ken en die verantwoordelijk is voor het studiecentrum, mag bespreken. Dus niet alleen voor de kaarten en zeepjes, maar ook voor alles rondom de bibliotheek.
Verder heb ik in de boma (in de gevangenis zelf dus) veel bijzondere momenten meegemaakt. Allereerst heb ik gesproken met de ‘inmate’ (gevangene) die over de bibliotheek gaat. Leuk om van hem te horen hoe ze er nu mee bezig zijn en onze plannen te delen.
Daarnaast kwam ik in gesprek met mensen die ik weer ken via mijn vriend (die nu dus overgeplaatst is naar de andere gevangenis). Zo vond ik mensen die ook een passie hebben voor muziek en zo ontstond op een spontane manier de mogelijkheid om samen muziek te maken. Ik had uit Nederland worship-liederen meegenomen, en zij willen erg graag meer westerse liederen leren. Dus daar kan ik ze goed mee helpen! Inmiddels heb ik ook hun muziek gekopieerd, waardoor ik ook straks een paar liederen in Luganda, de lokale taal hier, kan leren. Ik ben benieuwd!
Woensdag begint de dag met veel regen. We zouden dit keer met de matatu naar de gevangenis gaan, zodat we eerst eea in de stad kunnen kopen. We zouden om 9 uur van huis gaan, maar het was zo regenachtig, dat we gewacht hebben en we uiteindelijk pas om 11:30 uur zijn vertrokken. Vervolgens hebben we in de stad van alles gedaan: doorzichtige bekers gekocht, voetballen gekocht, spullen voor de computers gekocht, trimmers gekocht, bladmuziek gekopieerd (dat wordt blaadje voor blaadje voor je gedaan). En toen bepakt en bezakt naar de gevangenis, om alles af te leveren. We zijn daardoor maar kort in de gevangenis, want daarna heb ik alweer een volgende afspraak: ik ga met Julius, de tolk, uit eten.
Ik heb met hem afgesproken bij een winkelcentrum buiten het centrum. Hij heeft een auto, dus hij kan me daar oppikken en naar een restaurant rijden. En dat betekent voor mij: voor het eerst in m’n eentje ergens naar toe gaan! Ik heb er zin in, het is toch een leuke (kleine) uitdaging. Ik moet eerst door de stad lopen naar een andere plek. Tja, dat was zo’n vijf keer aan mensen vragen of ik nog de goede kant op liep, maar gelukkig zijn Ugandezen heel behulpzaam. Ze spreken je aan omdat ze hopen dat je op hun boda mee gaat, maar als je in plaats daarvan alleen de weg vraagt, helpen ze je net zo graag verder. Ook in de matatu gezorgd dat mensen me zouden helpen op tijd uit te stappen. Ging allemaal goed.
Toen ik aankwam op onze ontmoetingsplek (ruim een uur nadat we hadden afgesproken, ik ben nu echt geslaagd als Ugandees ;-) ), had Julius nog wat tijd nodig om er ook te komen (we hadden tussendoor wel contact gehad en hij was nog even wat anders gaan doen). Ik ben toen daar een enorme supermarkt, the Game, in gegaan. Het is meer dan westers, een beetje zoals een Franse supermarché. Ik vond het eerst wel even leuk om te zien, maar uiteindelijk wilde ik er weer weg. Het is heel confronterend om zoveel luxe te zien. Het is zo misplaatst in een Ugandese context. En tegelijkertijd realiseer ik me dat het lastig is om dit mensen niet te gunnen. Want het is niet veel anders dan wat wij in Nederland dagelijks om ons heen zien, wat wij allemaal kopen zonder ook maar iets speciaal te waarderen.
Even later kwam Julius en zijn we naar een restaurantje in de buurt gereden. Het was een nieuwe plek, waar ze alleen een paar eenvoudige dingetjes hadden. We hebben in de tuin gezeten (binnen was de muziek veel te hard), en geit met friet gegeten. Geit eten klinkt voor Nederlanders misschien raar, maar is echt lekker.
Al met al een gezellige avond gehad en rond middernacht was ik uiteindelijk weer thuis.
Vandaag begon de dag weer met regen. Het is abnormaal hier in Uganda dat het zo uren achter elkaar regent. Daarom besluiten we er niet nog een ochtend aan te geven en toch maar op tijd te vertrekken. Ook omdat we voor deze dag meer plannen hebben en we die toch graag willen volbrengen.
Ik vind de poncho die ik van m’n vader leen eigenlijk maar niks. Erg modieus is het niet. Maar ach, dan zie je even later weer vrouwen met een plastic tas op hun hoofd of allerlei rare regenkleding. Dan weet ik weer: het maakt hier echt niets uit allemaal!
Vanmorgen gaan we weer naar de andere gevangenis, Luzira Upper boma. We gaan mijn vriend daar weer opzoeken. Ik zie er erg naar uit hem weer te zien. We hebben genoeg met hem te bespreken, wat we kunnen doen om de muziek daar een beetje te ondersteunen, en wat hij weet over de muziekinstrumenten in onze gevangenis en wat we daar het beste mee kunnen doen. Het is leuk hem weer te ontmoeten. Het kost ons allemaal best veel tijd, toch een dag(deel) per week, maar hij is speciaal voor me en ik ben blij dat ik hem op deze manier toch uitgebreid kan zien deze weken. Volgende week hoop ik weer terug te gaan en dan ook echt te kunnen zingen. We hebben nu al een beetje met z’n tweeën gezongen (oa het lied dat voor mij bijzonder is “God will make a way”), maar helaas is m’n stem nu niet goed. Ik weet niet hoe het komt, maar m’n stem werd steeds slechter en is inmiddels bijna helemaal weg. Geen idee wat ik fout heb gedaan, maar hopelijk helpt het aanstaande vakantieweekend (morgen t/m maandag met Jonathan naar z’n moeder) en de rust die dat ook geeft om m’n stem weer te laten herstellen.
’s Middags hebben we een afspraak met Tommy Ochen, iemand die belangrijk is bij de Ugandan Prison Service. Met hem wisselen we gedachten uit over verdere verbeteringen, vooral hoe je gevangenissen kan veranderen van instituten die alleen straffen naar instituten die mensen kunnen helpen veranderen (correctional service). Jonathan is inmiddels ook aangeschoven.
Daarna gaan we nog even wat dingen doen in de stad en dan is het tijd naar huis te gaan. Onderweg wacht ons een nieuw avontuur. Er is een aanrijding tussen ons busje en een 4-wheele-drive. De spiegels knallen tegen elkaar en zijn kapot. Wij zitten voorin en m’n vader heeft gezien dat de andere partij te ver onze kant op zit. We weten ook dat dat waarschijnlijk een sociaal sterkere (=rijkere) partij is. En dus gaan we uiteindelijk mee naar de politie om te getuigen. Met de ‘traffic officer’ gaan we weer naar de plek van de aanrijding, en na nog heel wat discussies en meten van de afstand van het glas tot de zijkant van de weg sluiten de beide partijen een deal. Wij hebben weer twee uur iets speciaals meegemaakt.
Uiteindelijk waren we pas na 21:15 uur thuis en dus slaan we het avondeten maar over. Ik had al wat nootjes gekocht in de stad en heb die opgegeten. Thuis dit verslag gaan schrijven, want vanaf morgen ben ik dus vier dagen weg, dus moet dit nu wel even af zijn. Dat gaat ook prima zo, lekker op de bank, met ondertussen de Nederlandse tv op de achtergrond. Zo krijg ik tenminste nog wat mee over een dubieuze tolk Gebarentaal. Volgende week met Julius over kletsen!
Nu is het de hoogste tijd om richting bed te gaan. Morgenochtend sta ik vroeg op, dan pak ik m’n spullen en vertrek ik rond 7:30 uur (weer in m’n eentje, maar dit is echt makkelijk) richting het centrum om Jonathan daar te ontmoeten. En dan slaap ik morgenavond toch echt in een echt Ugandees huisje zonder elektriciteit en normaal toilet. Ik ben benieuwd. Ik vind het erg spannend, maar heb er ook zin in! Morgen is het vooral een reisdag, we doen er zo’n 6 uur over om er te komen. Ik ga het gewoon allemaal meemaken. Als ik terug ben, laat ik jullie weten hoe het geweest is.
Er zijn nog heel veel kleine dingetjes die ik jullie zou kunnen vertellen. Wellicht komen ze nog wel eens… Maar er is hier zoveel mee te maken, dat ik dat niet allemaal kan beschrijven. Het is in elk geval nog steeds een hele belevenis!
Foto’s komen later, ik moet nu echt gaan slapen.
Iedereen alvast een fijn weekend!
Morgen vertrek ik voor vier dagen naar het binnenland, naar het westen, als ik met Jonathan bij zijn moeder op bezoek ga. Dus voor het zover is, zal ik jullie nog even bijpraten over de afgelopen dagen.
Dinsdag en woensdag stonden vooral in het teken van onze eigen gevangenis Kigo.
We zijn dinsdag met de bodaboda naar Kigo gegaan. Daar hebben we een gesprek gehad met de directeur. Het was leuk hem weer te zien en goed om met hem bij te praten. Zelf heb ik met hem gesproken over de kerstkaarten en zeepjes. Ik heb nu toegezegd gekregen dat ik alles met Robert Masereka, een bewaker die ik al goed ken en die verantwoordelijk is voor het studiecentrum, mag bespreken. Dus niet alleen voor de kaarten en zeepjes, maar ook voor alles rondom de bibliotheek.
Verder heb ik in de boma (in de gevangenis zelf dus) veel bijzondere momenten meegemaakt. Allereerst heb ik gesproken met de ‘inmate’ (gevangene) die over de bibliotheek gaat. Leuk om van hem te horen hoe ze er nu mee bezig zijn en onze plannen te delen.
Daarnaast kwam ik in gesprek met mensen die ik weer ken via mijn vriend (die nu dus overgeplaatst is naar de andere gevangenis). Zo vond ik mensen die ook een passie hebben voor muziek en zo ontstond op een spontane manier de mogelijkheid om samen muziek te maken. Ik had uit Nederland worship-liederen meegenomen, en zij willen erg graag meer westerse liederen leren. Dus daar kan ik ze goed mee helpen! Inmiddels heb ik ook hun muziek gekopieerd, waardoor ik ook straks een paar liederen in Luganda, de lokale taal hier, kan leren. Ik ben benieuwd!
Woensdag begint de dag met veel regen. We zouden dit keer met de matatu naar de gevangenis gaan, zodat we eerst eea in de stad kunnen kopen. We zouden om 9 uur van huis gaan, maar het was zo regenachtig, dat we gewacht hebben en we uiteindelijk pas om 11:30 uur zijn vertrokken. Vervolgens hebben we in de stad van alles gedaan: doorzichtige bekers gekocht, voetballen gekocht, spullen voor de computers gekocht, trimmers gekocht, bladmuziek gekopieerd (dat wordt blaadje voor blaadje voor je gedaan). En toen bepakt en bezakt naar de gevangenis, om alles af te leveren. We zijn daardoor maar kort in de gevangenis, want daarna heb ik alweer een volgende afspraak: ik ga met Julius, de tolk, uit eten.
Ik heb met hem afgesproken bij een winkelcentrum buiten het centrum. Hij heeft een auto, dus hij kan me daar oppikken en naar een restaurant rijden. En dat betekent voor mij: voor het eerst in m’n eentje ergens naar toe gaan! Ik heb er zin in, het is toch een leuke (kleine) uitdaging. Ik moet eerst door de stad lopen naar een andere plek. Tja, dat was zo’n vijf keer aan mensen vragen of ik nog de goede kant op liep, maar gelukkig zijn Ugandezen heel behulpzaam. Ze spreken je aan omdat ze hopen dat je op hun boda mee gaat, maar als je in plaats daarvan alleen de weg vraagt, helpen ze je net zo graag verder. Ook in de matatu gezorgd dat mensen me zouden helpen op tijd uit te stappen. Ging allemaal goed.
Toen ik aankwam op onze ontmoetingsplek (ruim een uur nadat we hadden afgesproken, ik ben nu echt geslaagd als Ugandees ;-) ), had Julius nog wat tijd nodig om er ook te komen (we hadden tussendoor wel contact gehad en hij was nog even wat anders gaan doen). Ik ben toen daar een enorme supermarkt, the Game, in gegaan. Het is meer dan westers, een beetje zoals een Franse supermarché. Ik vond het eerst wel even leuk om te zien, maar uiteindelijk wilde ik er weer weg. Het is heel confronterend om zoveel luxe te zien. Het is zo misplaatst in een Ugandese context. En tegelijkertijd realiseer ik me dat het lastig is om dit mensen niet te gunnen. Want het is niet veel anders dan wat wij in Nederland dagelijks om ons heen zien, wat wij allemaal kopen zonder ook maar iets speciaal te waarderen.
Even later kwam Julius en zijn we naar een restaurantje in de buurt gereden. Het was een nieuwe plek, waar ze alleen een paar eenvoudige dingetjes hadden. We hebben in de tuin gezeten (binnen was de muziek veel te hard), en geit met friet gegeten. Geit eten klinkt voor Nederlanders misschien raar, maar is echt lekker.
Al met al een gezellige avond gehad en rond middernacht was ik uiteindelijk weer thuis.
Vandaag begon de dag weer met regen. Het is abnormaal hier in Uganda dat het zo uren achter elkaar regent. Daarom besluiten we er niet nog een ochtend aan te geven en toch maar op tijd te vertrekken. Ook omdat we voor deze dag meer plannen hebben en we die toch graag willen volbrengen.
Ik vind de poncho die ik van m’n vader leen eigenlijk maar niks. Erg modieus is het niet. Maar ach, dan zie je even later weer vrouwen met een plastic tas op hun hoofd of allerlei rare regenkleding. Dan weet ik weer: het maakt hier echt niets uit allemaal!
Vanmorgen gaan we weer naar de andere gevangenis, Luzira Upper boma. We gaan mijn vriend daar weer opzoeken. Ik zie er erg naar uit hem weer te zien. We hebben genoeg met hem te bespreken, wat we kunnen doen om de muziek daar een beetje te ondersteunen, en wat hij weet over de muziekinstrumenten in onze gevangenis en wat we daar het beste mee kunnen doen. Het is leuk hem weer te ontmoeten. Het kost ons allemaal best veel tijd, toch een dag(deel) per week, maar hij is speciaal voor me en ik ben blij dat ik hem op deze manier toch uitgebreid kan zien deze weken. Volgende week hoop ik weer terug te gaan en dan ook echt te kunnen zingen. We hebben nu al een beetje met z’n tweeën gezongen (oa het lied dat voor mij bijzonder is “God will make a way”), maar helaas is m’n stem nu niet goed. Ik weet niet hoe het komt, maar m’n stem werd steeds slechter en is inmiddels bijna helemaal weg. Geen idee wat ik fout heb gedaan, maar hopelijk helpt het aanstaande vakantieweekend (morgen t/m maandag met Jonathan naar z’n moeder) en de rust die dat ook geeft om m’n stem weer te laten herstellen.
’s Middags hebben we een afspraak met Tommy Ochen, iemand die belangrijk is bij de Ugandan Prison Service. Met hem wisselen we gedachten uit over verdere verbeteringen, vooral hoe je gevangenissen kan veranderen van instituten die alleen straffen naar instituten die mensen kunnen helpen veranderen (correctional service). Jonathan is inmiddels ook aangeschoven.
Daarna gaan we nog even wat dingen doen in de stad en dan is het tijd naar huis te gaan. Onderweg wacht ons een nieuw avontuur. Er is een aanrijding tussen ons busje en een 4-wheele-drive. De spiegels knallen tegen elkaar en zijn kapot. Wij zitten voorin en m’n vader heeft gezien dat de andere partij te ver onze kant op zit. We weten ook dat dat waarschijnlijk een sociaal sterkere (=rijkere) partij is. En dus gaan we uiteindelijk mee naar de politie om te getuigen. Met de ‘traffic officer’ gaan we weer naar de plek van de aanrijding, en na nog heel wat discussies en meten van de afstand van het glas tot de zijkant van de weg sluiten de beide partijen een deal. Wij hebben weer twee uur iets speciaals meegemaakt.
Uiteindelijk waren we pas na 21:15 uur thuis en dus slaan we het avondeten maar over. Ik had al wat nootjes gekocht in de stad en heb die opgegeten. Thuis dit verslag gaan schrijven, want vanaf morgen ben ik dus vier dagen weg, dus moet dit nu wel even af zijn. Dat gaat ook prima zo, lekker op de bank, met ondertussen de Nederlandse tv op de achtergrond. Zo krijg ik tenminste nog wat mee over een dubieuze tolk Gebarentaal. Volgende week met Julius over kletsen!
Nu is het de hoogste tijd om richting bed te gaan. Morgenochtend sta ik vroeg op, dan pak ik m’n spullen en vertrek ik rond 7:30 uur (weer in m’n eentje, maar dit is echt makkelijk) richting het centrum om Jonathan daar te ontmoeten. En dan slaap ik morgenavond toch echt in een echt Ugandees huisje zonder elektriciteit en normaal toilet. Ik ben benieuwd. Ik vind het erg spannend, maar heb er ook zin in! Morgen is het vooral een reisdag, we doen er zo’n 6 uur over om er te komen. Ik ga het gewoon allemaal meemaken. Als ik terug ben, laat ik jullie weten hoe het geweest is.
Er zijn nog heel veel kleine dingetjes die ik jullie zou kunnen vertellen. Wellicht komen ze nog wel eens… Maar er is hier zoveel mee te maken, dat ik dat niet allemaal kan beschrijven. Het is in elk geval nog steeds een hele belevenis!
Foto’s komen later, ik moet nu echt gaan slapen.
Iedereen alvast een fijn weekend!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
