World Vision, onze dagen in Hoima

En dan nu maandag t/m woensdag: onze reis naar Hoima!
Sinds mijn vorige reis naar Uganda sponsor ik een kind via World Vision. Dat is een wereldwijde christelijke hulporganisatie, die in allerlei gebieden in de wereld hulp biedt. Vanuit de Continentals ben ik al heel lang met hun werk bekend en we sponsoren al langer een jongen uit Indonesië. Maar toen ik naar Uganda zou gaan, was dat dé kans om het werk van WV in de praktijk te zien en een kind en haar omgeving te ondersteunen dat ik ook zelf kon ontmoeten. Dus zo kwam Jennefer ruim 2,5 jaar geleden in ons leven.
Het was destijds bijzonder om haar te zien, maar het was toen helemaal aan het begin van onze reis. Twee dagen nadat ik op Schiphol in het vliegtuig was gestapt, zat ik naast haar op een houten bankje tussen de lemen hutjes waar ze woonde. Het was overweldigend, en achteraf vond ik het jammer dat ik niet wat meer met haar had gepraat. En nu was er dus de kans om haar opnieuw te bezoeken...

Maandag zijn we opgehaald door twee mensen van World Vision. Sylvia, een medewerker van het Hoima-district die ons zal begeleiden, en Francis, de chauffeur. Ze zijn met een heerlijke auto, dat belooft alvast veel goeds! We gaan eerst naar het landelijke kantoor van WV, om de officiële papieren te tekenen. Omdat we al eerder een bezoek hebben gebracht, zijn we verder bekend met de procedures en zijn we redelijk snel klaar.
Dan gaan we richting Hoima. De reis blijkt erg mee te vallen. Er is steeds een asfaltweg en er is weinig verkeer. Wat een verschil met de choas en drukte van Kampala! Het is een prachtige reis, de natuur is er zo mooi! Het is heuvelachtig en overal is het groen.
Al om half drie komen we aan bij ons hotel. Er is een mooie kamer voor ons geregeld en we hebben de rest van de dag vrij. Dus gaan we lekker met een boek in de tuin van het hotel zitten en hebben we een heerlijke vrije middag. We hebben echt even vakantie! We hoeven niet na te denken over wat we de komende dagen gaan doen, alles is voor ons geregeld. Super! 's Avonds eten we van het buffet met Ugandees eten en maken we kaarten voor de leraren in de gevangenis (zie vorige dagboekje).

De volgende ochtend hebben we een lekker ontbijt en om half tien staan we klaar om opgehaald te worden. Bij WV doen ze blijkbaar niet aan Ugandeze tijden, want stipt om half tien worden we opgehaald. Het grote avontuur gaat beginnen.
We gaan eerst naar het districtskantoor. Daar ontmoeten we Belmost. Ik ken hem nog van de vorige keer, hij was toen een van de mensen die met ons mee ging. Nu is hij op kantoor degene die ons toespreekt, ons van informatie voorziet over het project. Hij heeft nog wel iemand boven zich, die is er op het moment niet. Hij vertelt ons dat het project dat vanuit Nederland gesponsord wordt nu ruim 4 jaar draait. Ze hebben hun eerste evaluatie gehad. De belangrijkste pijlers op dit moment zijn onderwijs en gezondheidszorg.
Voor wie World Vision niet (goed) kent: ze werken ca. 15 jaar in een regio. Dit gaat in drie fases: een opstartfase, een operationele fase en een afrondingsfase. Na 15 jaar moet er een dusdanige verbetering zijn gekomen dat de lokale bevolking het verder zelf kan. Soms wordt deze periode verlengd, als er door omstandigheden toch meer tijd nodig is. Om dit resultaat te bereiken, wordt er veel samengewerkt met de lokale bevolking. Het is dus niet zo dat WV maar zomaar van alles doet, dit gaat echt in overleg met de plaatselijke overheden en bevolking.
Voor het project waar mijn geld naar toe gaat, betekent dat bijvoorbeeld dat er ergens gebouwd wordt aan klaslokalen, omdat het district dat zelf niet kan doen. Maar bij de school van Jennefer doet het district dat wel, en dan laat WV het dus aan hen over. Overigens bleek dat dat nog niet zo goed verloopt, en dan zal WV daar wel weer over in gesprek gaan. Verder heeft WV vooral ook de taak op zich genomen om te zorgen dat veel kinderen daadwerkelijk naar school gaan.
Na het gesprek met Belmost werden we aan alle medewerkers voorgesteld. En daarna gingen we op weg. Inmiddels heeft ook Gertrud zich bij ons gevoegd, die daadwerkelijk de contacten met de kinderen heeft. Als ik een brief aan Jennefer schrijf, is zij degene die mijn brief bij haar brengt, voor haar vertaalt en met haar een brief terug schrijft.
Na een rit in de middle of nowhere (precies zoals ik me van de vorige keer herinnerde) komen we aan bij de school. Als we aankomen, vliegen de kinderen om ons heen. Ik geef maar handen met twee handen tegelijk, om zoveel mogelijk kinderen gedag te zeggen. We ontmoeten eerst het schoolhoofd, een stevige vrouw die met liefde over haar school spreekt. Er komen ca. 500 kinderen naar de school; er zijn 7 docenten. Er zijn dan ook 7 niveau's (P1 = Primary 1 t/m P7), daarna gaan leerlingen door naar de middelbare school.
Dan worden we naar de klas van Jennefer gebracht. Het is, volgens de statistieken, een klas van 76 leerlingen. Deze klas heeft geen lokaal, ze hebben les onder de boom. Allereerst wordt de les onderbroken en kan ik Jennefer begroeten. Het is leuk om elkaar weer terug te zien. Ze weet m'n naam niet meer, maar herkent me wel van gezicht. Verder is ze nog erg verlegen, het is ook raar om elkaar ineens weer te zien.
We mogen meekijken bij de les, er staan al wat stoelen omheen. Ze hebben rekenen en we kijken met veel plezier een tijd mee. Het is bijna niet te doen, om les te geven aan 76 kinderen tegelijk. Hoe weet je nu of ze het wel begrijpen? De docent is in elk geval een lieve, oudere man. Het schoolbord staat tegen de boom en zijn boeken liggen op een deel van de stam. Hij heeft z'n les leuk voorbereid; het gaat over groepjes (sets) en hij heeft 3 boeken, dat is dus een setje van 3, en 6 blaadjes, dat is dus een setje van 6. Vervolgens tekent hij groepjes op het bord. Geen simpele rondjes of vierkantjes, maar poesjes en voetballen.
Na de les mogen we de meegebrachte ballonnen uitdelen. We laten ze ze zelf opblazen en leggen de knopen voor hen erin. Super blij zijn ze ermee! Het is echt even feest! En dat is ook de bedoeling; ons bezoek is niet voor Jennefer alleen, maar ook voor de anderen. World Vision wil voorkomen dat gesponsorde kinderen in een uitzonderingspositie komen en op deze manier laten we haar hele klas meegenieten.
Dan is Jennefer vrij (P1 en P2 hebben alleen 's ochtends les). Wij gaan nog langs alle andere klassen. We ontmoeten docenten die er toegewijd uitzien. Dat moet ook haast wel, wil je zo in de middle of nowhere wonen en werken. Het schoolhoofd vertelt ons dat het goed kan dat de kleintjes van P1 voor het eerst blanken zien. Dat is dus best gek voor ze! In elke klas moeten we de kinderen begroeten en dus vertellen we ze dat we blij zijn dat ze naar school gaan, dat dat goed voor ze is. Wij worden op onze beurt overal begroet met een speciaal, ritmisch applaus, en zo nu en dan laat het schoolhoofd de kinderen een lied voor ons zingen. Een van de liederen vertelt dat dat kinderen niet zullen stoppen met school.
Als we bij alle klassen zijn geweest, hebben de leerlingen pauze. Wij geven het schoolhoofd nog wat andere meegebrachte cadeautjes (bellenblaas, fluitje, kleurpotloodjes). Misschien kan ze het gebruiken als ze eens een kind wil belonen. Ze is er erg blij mee.
Dan gaan we met z'n allen in de auto, op weg naar Jennefers huis. Het schoolhoofd is ook uitgenodigd. En bij de school is ook een andere WV-medewerker gekomen, Peter, die sinds 6 weken een collega is van Gertrud. Met ook Jennefer en een nichtje erbij gaan we met een volle auto op pad. Jennefer zit bij me op schoot, leuk om haar even zo dicht bij me te hebben.
Het is een korte rit. We vragen nog hoe lang het lopen is naar school, maar dat blijken ze niet te kennen. Ze rekenen niet met minuten of uren. Ze weten soms hoeveel km het lopen is. En om te weten hoe laat je van huis moet om op tijd op school te zijn, kijk je naar de stand van de zon. Op de terugweg let Francis op de meter en blijkt het 2 km te zijn. Dat valt gelukkig mee.
Bij Jennefers huis wacht ons weer een warm welkom. De vader komt ons meteen begroeten. Hij is gehandicapt, loopt op knieën en handen. Maar net als de vorige keer maakt hij meteen indruk. Wat een charmante en krachtige man is dat. Dan komt ook moeder ons begroeten, een bescheiden, lieve vrouw, die er ook nog precies uitziet als de vorige keer. Ikzelf ben daarentegen behoorlijk veranderd, nu ik 30 kilo afgevallen ben. Dat valt hen uiteraard op, zeker als ze ook de foto's bekijken die ik van ons vorige bezoek geprint en meegenomen heb.
Vader neemt ons al snel mee naar de koe. Die heeft hij van WV gekregen. Ik herinner het me, dat heb ik volgens mij gelezen in een jaarlijks rapport. Ik heb er verder niet heel erg bij stil gestaan. Nu heb ik gezien wat de impact is van zo'n cadeau, hoe blij vader daar mee is. Wij blijven op afstand, maar vader kan er rustig naar toe kruipen, de koe kent hem en doet hem niks. De koe is nu zwanger, er zal dus een kalf komen en er komt melk. Van de melk kunnen ze zelf drinken en ze kunnen er wat van verkopen. Van het geld dat het oplevert, kunnen vervolgens schoolboeken gekocht worden. Wow, hier geven we dus geld voor! Het is het dubbel en dwars waard!
Als we zitten, wordt de hele familie voorgesteld. We vragen welke kinderen naar school gaan, en dat blijken alle oudere kinderen te zijn. Er zijn kinderen van een aantal familieleden, ook zijn er meerdere vrouwen om te helpen met het eten.
Het is erg leuk om te zien dat Jennefer ouder geworden is. Ze is niet meer zo verlegen als de vorige keer. We praten een beetje met elkaar, met vertalers erbij. Ik vraag haar of ze het leuk vindt om brieven van me te ontvangen, en dat is natuurlijk zo. Ik vertel haar dat ik ook heel erg blij ben als ik post van haar krijg. Ik vraag haar ook of ik haar slaapplaats mag zien, en dat laat ze me zien. Ze slapen met z'n drieën in een stevig bed, in het donkere lemen hutje. Toch bijzonder om zo'n hutje eens van binnen te zien. Moeder is er ook bij, en vertelt aan de WV-medewerkers dat ze last van haar buik heeft. Ze adviseren haar om echt naar het ziekenhuisje in Hoima te gaan om ernaar te laten kijken. Dat is ze ook zeker van plan, ze moet nog regelen hoe ze het gaat doen. Ik ben opnieuw blij dat we er zijn, nu weten de WV-medewerkers in elk geval van haar problemen en kunnen ze er later opnieuw naar vragen. Volgens moeder heeft het ook te maken met boze geesten. Peter legt kort uit dat dat is wat veel mensen in het binnenland geloven, en we bieden aan dat we in elk geval voor haar kunnen bidden. Dus bid ik voor haar, voor kracht en genezing, en dat vooral Gods Geest aanwezig mag zijn, en Peter vertaalt mijn gebed. De mensen hier spreken ook weer verschillende dialecten, maar moeder geeft na het gebed aan het te hebben begrepen. Nu maar hopen dat het haar lukt snel naar een dokter te gaan. Tja, ze is 36 en heeft inmiddels 10 kinderen gebaard, dat is ook niet niks voor een lichaam. WV heeft al wel met hen over family planning gesproken (zorgen dat je niet nog meer kinderen krijgt), hopelijk heeft ook dat een uitwerking en houden ze het bij dit tiental.
Na wat spelen met bellenblaas, is de maaltijd uiteindelijk klaar. Eten doe je niet met je gasten. Oftewel, wij krijgen te eten, Jennefer mag mee-eten, en de familie wacht verderop. Zij zullen de resten (die er gelukkig volop zijn) opeten als wij weg zijn. Voor en na het eten wassen we onze handen met water en zeep, want eten doe je met je handen.
Dan is er nog iets bijzonders. Ze vertellen ons dat iedereen een bijnaam heeft. Heb ik de vorige keer geen bijnaam gekregen? Nee, dus. We vragen Jennefer om mij een bijnaam te geven. En dan kiest ze voor de bijnaam die haar moeder ook draagt: Atenyi. Het betekent 'tough one'. Maar los van de betekenis is het heel bijzonder voor me dat ik dezelfde naam van haar krijg als haar moeder. Ik zal die naam uiteraard met trots dragen, en noemen in mijn volgende brieven!
Na het eten is het tijd voor de cadeautjes. Wij hebben een handdoek voor beide ouders, en voor de kinderen nog wat kleinigheidjes, zoals een kleurboek en kleurpotloodjes. En dan komt er een cadeau voor ons: een grote tros bananen en een (nog levende) kip! Gelukkig was het me al ingefluisterd door de WV-medewerkster. Ik heb haar al gezegd: kunnen ze het niet beter zelf houden? Nee, weigeren is echt geen optie. Ik zeg haar dat wij echt niks met een kip kunnen... M'n vader dan? Nee, hij ook niet. Maar weigeren kan echt niet... Oke, dan zal ik m gaan accepteren en zien we later wel weer. Dus bedank ik hartelijk voor de cadeaus en zal de kip, en ook de bananen natuurlijk, met ons meegaan. De kip zal die avond zorgen voor een heerlijk avondmaal van de WV-staf (hoor ik als ik de dag erna vraag of de kip nog leeft), de bananen zijn mee naar huis en gaan morgen naar de ziekenzaal van de gevangenis. Zo hebben de cadeaus een mooie bestemming!
We sluiten het bezoek af met speeches, van vader, moeder, nog een broer en dan spreek ik. Daarna sluit ik af met gebed. En dan zit het er toch echt op, en zwaaien we terwijl we wegrijden. We zetten Peter af bij het districtskantoortje en rijden door naar het hotel. Daar zijn we rond half vijf, nog lekker op tijd voor een rustige avond.
En dan vandaag opgehaald bij het hotel en teruggereden naar Kampala. Nog even langs een ander hotel, waar we Belmost nog even gedag zeggen. Hij had gehoopt gisteravond bij het hotel langs te komen, maar dat was niet gelukt. Nu was er een grote WV-meeting met zo'n 100 mensen, maar daar kon Belmost dus wel even weg om ons gedag te zeggen. Daarna dus door naar Kampala en halverwege de middag zijn we weer bij ons appartement. Thuis lekker een uurtje geslapen, dit was dan het World Vision-deel van deze reis.

Aan het eind van dit verhaal een oproepje aan een ieder:
- als je nog geen kind sponsort: overweeg het eens. Je kan levens veranderen!
- als je al een kind sponsort: schrijf brieven, of - nog meer - overweeg of je er eens langs kan. Wat ik niet had verwacht, is hoe bemoedigend ons bezoek bleek te zijn voor de stafleden van World Vision. Ik dacht dat ik het hen moeilijk had gemaakt; alles moest in een paar weken tijd geregeld worden. Daarbij zijn ze toch drie dagen met je in de weer. Maar in plaats daarvan kregen we steeds maar weer te horen hoe blij ze zijn met onze komst. Ken je het gevoel, dat je naar een foto van je sponsorkind kijkt, en je je eigenlijk niet kunt voorstellen dat dat kind echt ergens bestaat, echt ergens een leven heeft? Zo blijkt dat andersom ook te zijn voor hen wat sponsors betreft. Er komt hier zelden een sponsor, niet om te filmen of als WV-staf, maar gewoon als sponsor om een kind te bezoeken. En als je daar dan bent, dan zien ze dat sponsors echt bestaan, mensen zijn zoals zij! Hetzelfde geldt trouwens ook voor het schrijven van brieven. Ze hebben me verteld hoe bemoedigend het voor hen is om brieven te krijgen en te mogen doorgeven aan de kinderen. Dus besef alsjeblieft allemaal hoe belangrijk het schrijven van brieven is! Niet alleen voor je sponsorkind en de familie, maar ook ter motivatie van de WV-medewerkers.

Al met al waren het hele bijzondere dagen. Jennefer is nog iets meer in mijn hart ingesloten. Ik hoop zo dat ze zich verder goed ontwikkelt, dat ze op deze weg verder gaat, en dat ze een mooie toekomst tegemoet gaat!
Later meer over wat kinderen nodig hebben om een goede toekomst te hebben, iets waar ik hier veel mee bezig ben en navraag bij mensen die zelf echt uit arme omstandigheden komen en bezig zijn geweest om een toekomst op te bouwen. Maar dat komt dus nog!

Tot een volgende keer!

Famke 'Atenyi'