Twee dagen in de gevangenis

Alweer twee dagen in de gevangenis geweest, dus genoeg om over te schrijven.

Gisteren ben ik de dag begonnen met een rondje hardlopen. Het was de derde keer dat ik dit rondje liep, het voelt nu dus behoorlijk vertrouwd. Heerlijk!

Daarna zijn we met de matatu (openbaar vervoer, busje waar je officieel met 14 passagiers + chauffeur en conducteur - en soms met meer mensen - in zit) naar Kigo Prison gegaan. Al met al kostte dat toch weer 2 uur. We moeten eerst met zo'n busje naar het centrum en daar overstappen op een ander busje. En als je dan pech hebt, is het druk en sta je een half uur stil in de stad.

Aangekomen in de gevangenis hebben we voorbereidingen getroffen voor de workshops die we vandaag hebben gegeven. We moesten alles concreet afspreken met de dames van de welfare.
Daarna ben ik door de hoofdgevangene (er is een soort hiërarchie, iemand is de hoofdgevangene, democratisch gekozen) voorgesteld aan de headmaster, ook een gevangene. Ik heb in mijn eerste dagboekje en via een mail mensen gevraagd om dekens te sponsoren, en ik heb meer geld binnen gekregen. Een deel van het extra geld wil ik gebruiken voor schoolboeken. Die komen dan in de bibliotheek, zodat mensen aan zelfstudie kunnen gaan doen. Ik zal iedereen die geld heeft gegeven uiteraard nog uitgebreider informeren. Van de headmaster had ik een lijst nodig met boeken die ze willen hebben. Dus daar zijn verschillende teachers (ook inmates, gevangenen dus) mee bezig gegaan.

Ik ben ook nog even gaan kijken in de sickbay, het ziekenzaaltje in de gevangenis. De jongen die vermoedelijk malaria heeft en vorige week nog goed aanspreekbaar was, ziet er nu erg slecht uit. Verder is er een man die erg schokkerig is. Hij schijnt doof of slechthorend te zijn. Als ik wat gebaren maak, reageert hij daar erg op. Hoe het nu precies met hem zit, is me nog steeds niet duidelijk.
Ook is er een man die super mager is. Onder zijn borstkas duikt zijn shirt naar beneden, zo weinig omvang heeft hij. Hij houdt niks binnen, kan zelfs geen water verdragen. Toch zegt hij zich iets beter te voelen dan de dag ervoor.
Er is niks dat we voor deze mensen kunnen doen. Maar even een woordje, even aandacht voor ze, wordt al erg gewaardeerd.

Vervolgens ben ik de boma, het open veld, opgegaan. Het is misschien vreemd, maar je loopt daar tussen honderden gevangenen, gewoon rustig rond. Ik word vaak van alle kanten aangestaard, want het leven is er natuurlijk erg saai, dus een blanke jongedame is een bezienswaardigheid. Maar dat went gelukkig wel.
Er zitten twee mannen te schaken. Een mooie gelegenheid om eens een kijkje te nemen en een gesprekje aan te knopen. Al met al uitgebreid staan praten over Afrikaanse boeken en boeken die in het bibliotheekje van de gevangenis staan.

Daarna gaan we nog naar de barak van een van de medewerkers, die veel voor mn vader doet. Het zijn kleine barakken, waar de stafleden wonen. Zijn vrouw woont elders, en soms komt zij hier, of gaat hij naar hun echte huis. Nu is zijn vrouw, en ook zijn dochtertje van vier, er wel. Het is bijzonder om zo'n barak eens van binnen te zien. We genieten van de cakejes en het drinken dat ze ons aanbieden.

Uiteindelijk gaan we - in de regen - redelijk op tijd terug naar huis. Het kost ons weer twee uur reistijd, maar we zijn op tijd thuis om in het appartement te eten.
's Avonds wel weer druk geweest, want het appartement heeft nog heel wat spullen die uiteindelijk naar de gevangenis moeten: boeken, kleding voor mannen, vrouwen en kinderen, knutselspullen, brillen, etc. Dus zoeken we alles uit.

Vanmorgen hebben we al deze spullen meegenomen. We hebben een chauffeur met een groot busje geregeld. Hij brengt ons vanmorgen naar de gevangenis. Bij de vrouwengevangenis brengen we alle spullen voor hen naar binnen, dan door naar de mannengevangenis (100 meter verderop) om de rest van de spullen uit te laden.

We gaan eerst even bij de sickbay langs. Daar is het overvol. Er zijn veel meer zieken dan er bedden zijn. En dan horen we al snel het verdrietige nieuws. De jongen waar ik hierboven over schreef, die zo was achteruit gegaan, is vannacht overleden. Er is verdriet. Het hoofd van de sickbay is ook een gevangene. Een hele lieve man, die echt al zijn tijd geeft om de zieken zo goed mogelijk te verzorgen. Hij is erg verdrietig om het overlijden van deze jongen, 22 jaar is hij geworden. We bemoedigen het hoofd, vertellen hem dat ie echt al het mogelijke heeft gedaan. Hij zegt dat ie het moeilijk vindt, dat ie soms het gevoel heeft niet genoeg te doen. Maar dat is niet waar, het zijn de levensomstandigheden die maken dat deze jongen overlijdt. In Nederland was dit niet gebeurd. Het is heftig om dit mee te maken, maar ook goed. Het verdriet van deze man, en ook het ingehouden verdriet van de verpleegkundige die als professional haar verdriet probeert te verbergen, raakt me diep. Waarom zouden we denken dat het leven van deze jonge gevangene minder waard is dan het leven van een willekeurige Nederlander? En toch... Ik neem braaf elke ochtend mn anti-malaria-tabletje. Om bij de zieken hier steeds te horen dat ze allereerst op malaria getest worden. Het is niet eerlijk verdeeld in de wereld en hoeveel ben ik bereid daaraan te doen?

Na dit alles gaan we ons voorbereiden op de workshops. Twee-en-een-half jaar geleden heb ik een workshop gegeven met het maken van kaarten. Ik hoorde deze week nog dat een van de mannen die ik me van destijds nog goed herinner, wel vrij is gekomen, maar uiteindelijk een keer op straat is neergeschoten. Wat verdrietig.
Maar nu dus zorgen voor wel weer een moment van plezier, voor ca. 15 mannen. We gaan sieraden maken van fietsbanden (met kralen etc). Het is de bedoeling twee groepen na elkaar te doen, maar daarvoor is niet voldoende tijd. We doen 1 groep en hebben een goede tijd. Het is super om te zien wat voor creatieve dingen er worden gemaakt! Het blijkt toch grappig om ze trots te zien met dingen die je bij Nederlanders niet snel zal zien. Zo blij als ze zijn met een zelfgemaakte ketting.

Daarna nemen we even pauze. Mn vader heeft de dag ervoor samosa gekocht, mn lievelingssnack hier. Mnammie!
Dan gaan we naar de vrouwengevangenis, om daar met uiteindelijk 19 vrouwen dezelfde workshop te doen. Ook dit is weer een geslaagde workshop, ze zijn erg trots op wat ze gemaakt hebben.

We gaan nog even terug naar de mannengevangenis, ook om de boekenlijst op te halen, en gaan dan richting huis. In de stad staan we weer eens een half uur vast bij een kruispunt. Uiteindelijk zijn we pas om half 8 thuis. Gelukkig smaakt een simpele tosti ook heerlijk!

Vanavond verder vrij geweest. Het is nu half 12 geweest en er klinkt nog luide muziek. Er is hier altijd geluid om je heen, dat stopt nooit. Gelukkig kan ik er goed doorheen slapen!

Tot de volgende update!

Groetjes,
Famke